Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 242]

De gouverneur en de haan

Zijne excellentie gouverneur Nicolaas van den Brandhof was een keurig heer. Groot, goed gebouwd, slank, trots van uiterlijk, was hij een aristocratische verschijning, juist zoals mijn kinderlijk brein zich de hoge vertegenwoordiger van H.M. de Koningin voorstelde. Zijn kleding was die van een ware dandy; met onovertroffen elegantie droeg hij zijn smetteloos grijs jaquette, zijn volgens de mode iets te nauwe broek van dezelfde kleur, zijn witte vest en zijn hoge hoed, ook askleurig met een brede, zwarte band, zoals toen gebruikelijk. Hij had witte slobkousen en nooit vergat hij zijn gemsleren handschoenen of zijn prachtige wandelstok van zwart hout, die in een knop van rijk bewerkt echt goud eindigde. Voor die wandelstok en voor die hoge hoed kan ik instaan, want ik was eens in de gelegenheid ze op mijn gemak en met de nieuwsgierigheid van een vroegrijpe jongen te bekijken, toen hij, daar hij met mijn vader bevriend was, eens ons huis bezocht. Er brandde bij ons voor het eerst elektrisch licht, iets dat voor Curaçao nieuw was Terwijl mijn vader een uiteenzetting gaf over de uitvinding van Edison, mocht ik hoed en wandelstok in mijn handen houden.

De gouverneur was een kranig wandelaar. Misschien wandelde hij om zijn buik-curve in bedwang te houden, die met de jaren wel eens zo geaccentueerd had kunnen worden, dat hij van elegant belachelijk zou zijn geworden, of misschien deed hij het alleen maar, omdat hij lichaamsoefening wilde hebben. Bijna iedere middag maakte hij op zijn eentje lange wandelingen. Soms liep hij over Pietermaai naar de ‘Agua Chiquito’, Kleine water, soms door ‘Foi' Porta’ tot aan de ‘Pen’. Dan weer ging zijn tocht door de Breedestraat op Otrabanda en

[p. 243]

veelvuldig naar ‘Belvedere’, het oude paleis van gouverneur de Rouville. Als hij die weg nam, ging hij over de heuvel, welke tegenwoordig ‘Cerro di Badaracco’, heuvel van Badaracco, een familie op Curaçao, genoemd wordt en die vroeger bekend stond als ‘Cerro di Doctor de Veer’, naar de beminde arts, die men nog met waardering gedenkt en die daar heeft gewoond. Als je zijn huis wilde bereiken, moest je de heuvel oplopen; dan kwam je aan een poort met een gewelf, die daar nog staat. Hij liep dan door de ‘Klipstraat’ over een pleintje, dat ‘Hollanda’ heette. Dit pleintje was een echte vuilnisbelt, zowel materieel als moreel. Daar sleepte de heffe des volks haar bestaan voort (leven kon je het niet noemen). Alle vormen van ondeugden, schandalen, ruzies, gevechten met flessen en stokken, dansen en dronkenschap waren aan de orde van de dag en van de nacht in deze kleine ruimte van zonde en verderf. Maar een paar glibberige en stinkende treden isoleerden dit zondepoeltje toch nog zo, dat de elegante en aristocratische persoonlijkheid van de gouverneur er onbesmet kon passeren, rakelings weliswaar en met de gezegende onschuld van hem, die in een andere, welriekender atmosfeer thuis hoort.

Aan de linkerkant werd de straat begrensd door lelijke koraalrotsen, solide, massieve blokken, die zich ongeveer twee meter boven het straatpeil verhieven en als grondvesten dienden voor de muur, waaruit enkele raampjes staken, die voor ventilatie zorgden voor de huizen op het pleintje, waarvan de deuren er op uit kwamen. Als je die rotsen bekeek, zo solide en zo hard, was het welhaast onmogelijk te geloven, dat daar nog enige vegetatie mogelijk was. Maar wie zo denkt, vergist zich. Door ik weet niet welke vriendelijkheid van de natuur Was er toch tussen de spleten en scheuren een boom ontsproten en opgegroeid, taai en met de vaste wil om te leven, een

[p. 244]

boom, die zich periodiek met groen gebladerte tooide en zich zelfs de luxe permitteerde op zijn tijd met gele bloesem te prijken. Die boom is een ‘Indju’, zo iets als de ‘cuji’ in andere streken. Gracieus gebogen, kriebelt en krabbelt dit voorbeeld van merkwaardige plantengroei, met zijn puntige dorens en zijn kleine blaadjes, de gele wand die er voor staat, wanneer de bries met tedere strelingen beweging in het lover brengt. Als een speling van het lot is op maar enkele meters afstand van dat walgingwekkend pleintje, wanneer je hetzelfde straatje even verder naar boven loopt, de stoep van het huis, genaamd ‘Saint Colomban’. Daaraan zijn aangename herinneringen verbonden, omdat het een cultuurperiode van Curaçao vertegenwoordigt, die nimmer geëvenaard, laat staan overtroffen werd. In dit huis, gewijd aan beschaving en kunst, woonde tot haar dood Madame Blasini met haar zoon Jules Blasini, uitnemend pianist, de as, waarom ons muziekleven draaide. Zijn huis was het centrum van waaruit sociaal en artistiek leven straalde. De soirées van Madame Blasini maakten epoche in de sociaalartistieke geschiedenis van Curaçao.

Een haan, heer en meester in de kippenharem van heel de buurt, had als nachtelijke woonplaats de stevige takken van bovengemelde ‘Indju’ uitgekozen. In tegenstelling tot de talrijke nachtbrakers onder de bevolking in zijn omgeving ging deze gevleugelde verpersoonlijking van het anti-feminisme vroeg naar bed. Nauwelijks ging de zon onder of hij zocht zijn slaapvertrek op, klom majestueus op zijn bed, wenste de stad luidruchtig ‘goedenacht’, schudde geducht zijn veren en gaf zich loom over aan de armen van Morpheus. Het ongeluk wilde, dat op een zekere namiddag de gouverneur zijn schreden naar dat deel van de stad richtte. Noodgedwongen moest zijne excellentie onder de groene boog van de ‘Indju’ door, waar-

[p. 245]

boven de haan lag te slapen. En het lot, dat ondeugend, soms zelfs kwaadwillig en altijd speels is, wilde het zo, dat de natuur juist op dat ogenblik de haan roering in zijn darmen gaf, zodat hij genoopt was een ‘hoopje’ te doen. Dit zou op zichzelf niet de moeite waard geweest zijn om zo nauwkeurig te worden geboekstaafd, ware het niet dat de gouverneur zich op dat moment juist onder de haan bevond en dat door een combinatie van natuurwetten de gehele zwart-groene inhoud van de hanedarm op zijn vlekkeloze, grijze hoed en een deel van zijn jas terechtkwam. Noch de geschiedenis, noch de legende maakt melding van de bewoordingen door zijne excellentie bij die gelegenheid geuit.

Wat de gouverneur de commandant van politie toentertijd, als ik me niet vergis brigadier Berks, precies bevolen heeft is eveneens onbekend, maar ik weet wel, dat de boom werd omgehakt en dat de haan in het ‘fiscalaat’ (gevangenis) wakker is geworden.

Ons herenhuis had een kamer, die uitzag op het erf van het politiebureau en met gemengde gevoelens van ontsteltenis en verbazing aanschouwde ik de haan, die blijkbaar zijn slaapkamer miste, maar zich geen rekenschap scheen te geven van zijn delict: oneerbiedig gedrag tegenover een overheidspersoon. Met mijn kinderverbeelding werd ik er niet moe van naar dat gevleugelde personage te kijken; ik vond hem geweldig, dat hij het gewaagd had zulk een daad van hoon te begaan. Ik vond, dat hij voor straf eigenlijk in een donkere cel moest worden opgesloten. De commandant van politie scheen er net zo over te denken, maar de cel was van ander soort dan ik had gedacht, want, zoals boze tongen beweren, werd de straf uitgezeten in een pot met yuca, bananen en een lekker sausje. Onze onovertroffen Sjon Abraham Cuhmaceiro, die een ‘sense of humour’

[p. 246]

had, die men van zo'n plechtige en omvangrijke persoonlijkheid niet zou vermoeden, wist sappige kopij te halen uit dit incident voor de kranten, waarin hij schreef, tot grote ergernis van zijne excellentie de gouverneur.