Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 233]

H. mis in de kapel

Er is geen plek zo innig verbonden met de herinneringen uit mijn kinderjaren en uit mijn jongenstijd, als het kapelletje van het Convent van Sint Maarten (San Martín), waar monseigneur de Bisschop altijd de mis leest. Hoewel dit kapelletje aan de nonnen van dat Convent behoort, is het altijd voor het publiek toegankelijk geweest en ons gezin woonde op zondag daar de mis bij. Dat kapelletje werd ook druk bezocht door de talrijke families uit Venezuela en andere nabuurlanden, die ofwel om politieke redenen ofwel voor hun gezondheid of vermaak onze baaien bezochten. Toen ik na lange afwezigheid eens op Curaçao terug was, ging ik de eerste zondag al naar de ‘kapel’. Die was voor mij als het huis van een oude vriend. Toen ik naar binnen ging, overviel me echter een gevoel van weemoed. De kapel was natuurlijk opgeknapt en de aanwezigen waren me vreemd. Ik wist nog van iedere bank, wie daar gezeten had; ik wist wie altijd te laat kwamen en wie er altijd te vroeg waren. Aan de linkerkant, met het oog naar het altaar, in de tweede of derde bank, zat onveranderlijk Don Elías Araujo, met zijn lange, zwarte baard. Wij jongens gingen vóór hem zitten en Don Elías voelde het als zijn recht onze devotie te leiden. ‘Opstaan’, ‘op je knieën’, ‘zitten’, ‘een kruis slaan’, luidden zijn bevelen, welke, wanneer ze niet direct werden uitgevoerd, door een stomp in de rug kracht werden bijgezet. Ik miste nu de strenge figuur van onze oude geestelijke leider.

Aan diezelfde kant van de kapel, in de laatste bank, bij de deur die de verbinding met het Convent vormt, zat een lange, blonde, enigszins gebogen jongeman, die snel en op zijn tenen

[p. 234]

placht binnen te komen. Dat was Manchi Boomgaart. En nu zit op diezelfde plaats, hoewel hij niet meer zo snel loopt als vroeger en zijn haar niet meer blond is en hij zelf niet meer mager, ‘Sjon’ Manchi Boomgaart en hij is de enige, die van de trouwe bezoekers van de ‘Misa di Kapel’ nog over is. En nu noem ik hem met vreugde ‘Sjon Manchi’ want hij is opgeklommen tot de hoogste post, die een landskind in ons regeringsstelsel kan bereiken: hij is gepensioneerd als gouvernements-secretaris, onderscheiden met het ridderkruis van de Nederlandse Leeuw. ‘Sjon Manchi’, nog vele jaren!

Toen ik wat ouder was, maakte ik me los van de leiding van Don Elías, door achter in de kapel te blijven staan, dicht bij het raam, dat uitkijkt op de waterkant die wij in het Papiaments ‘awa sa’ noemen. Ik voelde me er nu vreemd. Ik miste er mijn makkers: Julio Leyba, Shasha Raven, Ramón Ayala, José Gonzáles en de ernstige en bedachtzame generaal Rafael Parra. Enkelen van deze vrienden leven nog, anderen zijn in betere gewesten. Moge hun aandenken gezegend blijven!

Bisschop Van Ewyk sprak eindeloos, zijn Papiaments was erg moeilijk te verstaan en voor hij met zijn preek begon, verliet een groot gedeelte van de mannen de kapel om bij het eind weer binnen te komen. Maar de bisschop bleek hun te slim af; op een zondag liet hij, alvorens met de preek te beginnen, de non, die met de collecteschaal placht rond te gaan, de deur op slot doen, waarna zij de sleutel in haar zak stak en meenam. Dit liet hij haar lange tijd iedere zondag herhalen. Ik herinner me dat nonnetje nog goed. Zij was klein en had grote grijze ogen, die als een dolk door je heen keken; ze moet kort aangebonden zijn geweest of misschien was ze niet zo erg op ons jongens gesteld, want als ze het paarse zakje met het belletje liet rondgaan om het geld op te halen, keek zij ons jongens zo

[p. 235]

streng aan, dat haar grote ogen leken te zeggen: ‘Wees voorzichtig, geen knopen in plaats van centen er in gooien!’

Hoeveel jaren zijn sindsdien voorbijgegaan! Maar naarmate die tijd verder van me af komt te liggen, krijgt de ‘Misa di Kapel’ steeds meer een gouden tint in mijn herinnering.