Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 220]

Buitenlanders onder ons

Van de vele buitenlanders, die Curaçao hebben bezocht, zijn sommigen later nog eens teruggekeerd en anderen zijn op ons eiland blijven wonen. Onze nabuurschap met Venezuela, Columbia en Santo Domingo heeft ons vaak vooraanstaande persoonlijkheden uit die landen gebracht, mannen van belang op sociaal, intellectueel of politiek gebied, die bij ons zijn gebleven, met ons meegeleefd hebben en bij hun dood door onze gastvrije gemeenschap oprecht werden betreurd. En onder hen waren velen, die in belangrijke mate tot de voorspoed van ons eiland hebben bijgedragen.

Toen ik het over onderwijsinstellingen had, noemde ik de gebroeders Diaz van het ‘Vargas’-college; Henriquez van het Colegio colonial; pater Baralt van het ‘Concordia’-college; Smith van het ‘Smith’-college; Sedestron, Villavicencio en nog anderen. Er was wel een legioen van politici en literatoren, dat voor korter of langer tijd deel van onze gemeenschap uitmaakte. Persoonlijk herinner ik me dp familie Dagnino, die in de ‘Casa Blanca’ woonde; de familie Araujó, die zich blijvend op Curaçao vestigde; de families Boscán Socorro, González, Parra, Herrera en hoeveel meer!

Dr. Dagnino, een bekend medicus en intellectueel uit Maracaibo, had samen met Araujo en Boscán lange tijd het café ‘La Triada’ onder de club de ‘Gezelligheid’. Dr. Dagnino droeg met zijn artikelen bij tot de bloei van talrijke kranten en tijdschriften op het eiland, in het bijzonder van de Civilizadó. Generaal Ramón Collante, een vooraanstaand leider van het Columbiaans liberalisme, die na de revolutie van '85 samen met zijn landgenoot dr. Castro enige tijd op Curaçao woonde,

[p. 221]

was een groot vriend van mijn vader. Ik herinner me de firma Gomart & Co., die de handel in Amerikaans hout op Curaçao invoerde. Alle mensen uit mijn tijd herinneren zich kapitein Reid, die jaren achtereen tussen Maracaibo en Curaçao voer en die hier overleden en begraven is. Niemand van ons zal de bals vergeten, die hij in zijn huis, in de tegenwoordige Hoogstraat, gaf en het frisse, ijskoude bier uit het vat, dat hem gebracht werd met de boten van de Red ‘D’ Line. Sympathieke en vriendelijke oude heer, vriend van de jeugd, ik zie hem nog vóór me staan, maar ik zie in mijn herinnering ook de rosekleurige granieten obelisk op zijn tombe op het protestantse kerkhof van Otrabanda.

Maar de vreemdeling, die zich het meest bij ons thuis voelde, was L.B. Smith, die jarenlang consul van de Verenigde Staten was. Zijn dynamisme evenaarde zijn baard. Zij waren beide even indrukwekkend. Hij had de eerste zaak in natuurlijk ijs, dat met brikken werd aangevoerd en in grote, vierkante blokken naar de opslagplaatsen op de ‘Klip’ op Otrabanda werd getransporteerd. Ik meen, dat hij de zaken van Gomart had overgenomen, de houthandel incluis. Hij kreeg de concessie voor de brug en voor het elektrisch licht, dat onze petroleumlampen kwam vervangen, die op hun beurt op de kerosinelampen waren gevolgd. Zijn huis heette, als ik me niet vergis, ‘Washington’; het lag aan het einde van de Hoogstraat (tegenwoordig naar hem L.B. Smithplein genaamd), dicht bij de ‘Belvedere’ en daar werden grote feesten en bals gegeven. Ik zal me altijd blijven herinneren, dat hij de gewoonte had het bal te eindigen met het laten spelen van ‘Home sweet home’, dat zoveel wilde zeggen als: en nu iedereen naar huis, of: hoepel nu maar op! Maar zolang het duurde, buitten we het uit.

[p. 222]

Hij is eveneens op Curaçao gestorven. Hij hield veel van Curaçao en het is niet mogelijk te spreken over het Curaçao, dat aan het verdwijnen is, zonder de naam van deze afstammeling der puriteinen te noemen, die een nieuwe wereld kwamen veroveren, met in de ene hand de spade en in de andere de piek, onder de arm de Bijbel en in het hart de zuiverste voornemens voor een goed en eerlijk leven.

En als laatste heb ik Don Carlos Fensohn bewaard, want Don Carlos is geen buitenlander; hij is helemaal van ons, hij en zijn viool! Want de muziekbeoefening op ons eiland had in hem haar apostel gevonden. En ik schrijf ‘had’, maar al is het met de beoefening uit, Don Carlos met zijn viool en zijn strijkstok is gebleven de apostel van een cultuur, die bezweken is, ondanks zijn pogen het wonder van haar herrijzenis tot stand te brengen. Hij had met vasthoudendheid en liefde de zending op zich genomen, die Don Agustín Bethencourt hem bij zijn dood had toevertrouwd.