Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 210]

Curaçaoenaars in het buitenland

‘Niemand is profeet in eigen land’, luidt een bijbels gezegde, dat steeds weer volkomen waar blijkt. Ik weet uit goede bron, dat na het ontslag van de heer Helfrich als gouverneur van Curaçao, een hooggeplaatst persoon in de diplomatieke dienst, belast met de taak rapport uit te brengen over bepaalde takken van dienst in de kolonie Curaçao, om advies werd gevraagd betreffende de benoeming van een nieuwe gouverneur. Hij zou toen de toenmalige procureur-generaal, dr. John Gorsira, warm hebben aanbevolen, maar zijn suggestie werd niet aanvaard, omdat dr. Gorsira Curaçaoenaar van geboorte was. En toch heeft hij tot driemaal toe tot volledige tevredenheid van het ministerie van koloniën als waarnemend gouverneur gefungeerd. Zie hier een bevestiging van het bijbels gezegde. Ik zal het nu niet hebben over de Curaçaoenaars Piar en Brion, omdat ik in een afzonderlijk hoofdstuk hun waarde voor ons naar voren zal brengen. Maar in het politieke leven van de Zuidamerikaanse republieken hebben vele Curaçaoenaars belangrijke posities bekleed, die ze in eigen land niet konden bereiken.

Tijdens de Federatie in Venezuela speelde de reeds genoemde Miguel Paula, admiraal van de federale vloot, een rol. In Columbia waren het tijdens dr. Núnez, Chandi Maal en De Jongh, die aan het hoofd stonden van de Nationale Columbiaanse vloot. De laatste was bekend om zijn bondigheid. Men vertelt van hem dat de Regering hem eens met een opdracht had gezonden naar de bovenloop van de Magdalena-rivier; aangezien de tijd verliep zonder dat bericht van hem binnenkwam, had men telegrafisch om opheldering verzocht. Zijn

[p. 211]

antwoord was afdoend: ‘Caimán varado’, een kaaiman - kleine krokodil - gestrand. Wanneer zelfs een kaaiman strandt, moet de rivier wel droger dan droog zijn. Johnnie Todd is een Curaçaoenaar, die men aantreft op de lijst der mannen, die de leiding hadden over de Venezolaanse marine. Joubert, een zoon van Sjon Djodjo Joubert, bracht het tot gevolmachtigd minister en buitengewoon gezant van de Dominicaanse Republiek in Washington en wel op een moeilijk moment, nl. toen Amerikaanse troepen met geweld dat eiland bezetten en er een man nodig was, in staat deze moeilijke situatie onder ogen te zien. Antoine Morse bracht het tot senator in de Verenigde Staten en David León tot minister van openbaar onderwijs in Venezuela.

Gaspar Monsanto, onze dynamische en progressieve medeburger en de bezielende kracht van de Civilizadó, het tijdschrift met altruïstische doelstellingen, dat zoveel licht verspreid heeft onder de lagere maatschappelijke lagen op ons eiland, de man, die zoveel moeite heeft gedaan om van de kinderen van pasbevrijde slaven zelfbewuste burgers en welopgevoede mensen te maken, genoot ook in het buitenland grote onderscheiding en ontving belangrijke eerbewijzen: luitenant ter zee bij de marine van Venezuela, gedelegeerde van Zuid-Haïti op Curaçao, Sint Thomas en Venezuela, consul van Haïti op Curaçao, administrateur van de Nationale Bank van Haïti, adjudant van de president van Haïti, Michel Domingue; consul van Haïti op Sint Thomas, gedelegeerde en buitengewoon ambassadeur, onder president generaal Salomón, bij de republiek Santo Domingo om met president Luperón het verdrag van 1874 te bekrachtigen; divisie-generaal van het leger Van Haïti en commandeur in de Orde van de Bevrijder van Venezuela.

[p. 212]

Huyke was onderwijsexpert en gouverneur ad interim van Puerto Rico. Hendrik van de Walle, die als jongeman een beknopte geschiedenis van Curaçao schreef en later werkzaam was bij de maatschappij, die het kanaal wilde graven, werd op een gegeven ogenblik, tijdens de looptijd van het Franse contract, bij deze maatschappij chef van de administratie bij afwezigheid van de leiders. Emirto de Lima werd in Columbia onderscheiden met de Palmes académiques van Frankrijk, terwijl hier zich niemand zijn vader, Sjon Paul, meer herinnert. Alfredo de San Malo, kleinzoon van de oude onderwijzer en schrijver, die op kosten van Panamá naar Europa mocht reizen, is bekend geworden als een van de grootste violisten van de wereld. López Penha en Chumaceiro, die hun sporen in de dichtkunst verdiend hebben, zijn op vreemde bodem gestorven en Momón Pinedo is naar Curaçao teruggekeerd, nadat hij journalist is geweest in een land waar werkelijk journalistiek en echte kranten en tijdschriften bestaan. De pianist Senior bereisde met zijn kunst de landen van Amerika en Chal Maduro wordt bewonderd in de grote Noordamerikaanse metropool. Ecker, de jonge bacterioloog, zoon van onze, nog steeds herdachte vriend Don Gerardo, is nu werkzaam als hoogleraar in een van de belangrijkste steden van Noord-Amerika en deed de eerste geslaagde proef van identificatie door middel van bloedanalyse, een verrassende en nieuwe theorie, die bestemd is een heel belangrijke rol in de wetenschappelijke wereld te spelen.

López Henriquez, broer van Emilio, is hoogleraar aan de universiteit van Buenos Aires geworden en Teodoro Veeris was het in de filologie aan die van Valencia. Mijn oom, John de Pool, kreeg in 1888, na een prachtig examen, de functie van taalleraar - oom John kende er zeven - aan het Packard

[p. 213]

Business College te New York, dat in die tijd beschouwd werd als een van de grootste en bekendste particuliere instituten voor handelsonderwijs in de Verenigde Staten. Mijn broer Pedro de Pool werd in Cuba voorzitter van de Bond van Fruittelers en van de Vereniging Avicultura en technisch adviseur van het ministerie van landbouw in dat land. Mijn oude vriend Wewe Jolley, die tegenwoordig op Aruba woont, was niets minder dan hoofd van de belasting in Ecuador en hier in Panamá was hij zo goed als directeur van de Bank Arias Ferraud.

Ik weet zeker, dat mij veel namen ontschoten zijn, die hier ook hadden moeten prijken, maar ik heb hier niets of niemand om mijn geheugen op te frissen; ik erken mijn tekortkomingen zonder ze te kunnen verhelpen. In ieder geval staat het vast, dat Curaçao talenten heeft voortgebracht en zal blijven voortbrengen, die geen gelegenheid zullen krijgen om al hun mogelijkheden te ontplooien, zolang de sfeer hier niet zo verandert, dat ze niet langer worden beschouwd als ‘profeet in eigen land’.