Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 171]

De ondergang van de ‘Mediator’

In het kalme en rustige leventje van het Curaçao uit mijn jonge jaren moest elke gebeurtenis, die de sleur van de dag verstoorde, wel een grote opschudding verwekken. Dat geldt dan in het bijzonder voor die slag, zo hard als een kanonschot, veroorzaakt door een botsing midden in de haven van twee van de grootste schepen, die toen het eiland aandeden. Vrijwel gelijktijdig met de geweldige klap ging als een lopend vuurtje door de Punda het gerucht, dat het Engelse schip ‘Mediator’ zinkende was, terwijl het aan de kade gemeerd lag. En het was nog waar ook. 's Middags, ongeveer tussen twee en vier uur, voer het Duitse schip ‘Turingia’ van de Hamburg - Amerika-lijn de haven binnen, toen nog zonder brug, met aan boord als loods de heer Ossenbrugh, een oud-zeeman, die goed bekend was met de grillige stromingen aan de ingang van onze haven. Aan de kade lag al een tijdje het Engelse schip ‘Mediator’ gemeerd, bij het stukje ‘Klip’, dat later aan de ‘Curaçao Trading’ toebehoorde. De ‘Turingia’ voer veilig binnen en ging op dezelfde kade af om achter de Engelsman te meren, maar toen zij daar aankwam - volgens velen met veel te grote snelheid - voer zij tegen de voorsteven van de ‘Mediator’ op, en wel met zo'n kracht, dat er een gat in sloeg, waardoor het water in grote hoeveelheid naar binnen drong. Men deed alle moeite het gat te dichten en een ramp te voorkomen, maar het mocht niet baten; het gat was te groot en het schip zonk snel. Agenten van de Engelse maatschappij - ik herinner me niet goed of het de Harrison of de Leyland Line was - waren de heren James en Henry Jones, een handelshuis, dat ook een ijzerwarenzaak had in de Heerenstraat.

[p. 172]

Zoals te begrijpen, trok op dit bericht de hele stad naar de kade. De nieuwsgierigsten waagden zich zelfs tot dichtbij de aanlegplaats, maar de voorzichtigen bewaarden een flinke afstand, want zij voorzagen, dat er iets ergs ging gebeuren. En zij vergisten zich niet. Even nadat het water begonnen was naar binnen te dringen, ging het schip zijwaarts hellen alsof het zou gaan zinken. De meerpalen waren grote kanonnen, die daar sinds jaren in de grond zaten met het achterstuk naar boven, waaraan de schepen konden worden vastgelegd door er dikke agavetouwen omheen te slaan. Natuurlijk konden deze kanonnen wel schepen op hun plaats houden, binnen de baai, wanneer het water kalm was - en dat was het altijd - maar zij zaten niet zo vast in de grond, dat ze het tegen een werkelijke stroom konden opnemen. Toen het schip begon te zinken, was de kracht, die ze te weerstaan kregen, zo groot, dat zij uit de grond werden getrokken. Hierdoor werd de grond losgescheurd, waarop de toeschouwers onder luid misbaar de vlucht namen.

‘De Klip zinkt’, ging het gerucht en beangstigd door dit alarmerende nieuws, stroomden de steegjes van de ‘punda’, die geen enkel gevaar liepen, leeg; de bewoners zochten schuilplaatsen die hun veiliger leken. Als een straal water die uit een buis wegspuit, holden de mensen uit die steegjes, die in de Breedestraal uitmondden, naar de Aguasal of naar Pietermaai. Maar op de kade gebeurde er verder niets. De ‘Mediator’ zonk en duikers en dieven doken naar beneden om alles uit de ruimen van het gezonken schip weg te slepen. Nu ligt het daar nog, in de modder.

Curaçao profiteerde gedurende enige tijd van de waren, die uit het ruim waren gehaald, zoals verschillende soorten stoffen, sommige beschadigd, andere in nog redelijke staat, maar vooral

[p. 173]

van artikelen, die niet aan bederf onderhevig zijn, zoals likeuren, e.d., die tegen spotprijzen werden verkocht. Bij ons thuis hadden we kisten Engels bier ‘Stout’, ‘Ale’ en ‘Porter’ die ‘oguis’, verdronkenen, werden genoemd. Voor ons jongens was die scheepsramp een gebeurtenis, die we ons zelfs in onze dromen niet hadden kunnen voorstellen.