Antilliaanse Cahiers. Jaargang 3

[p. 64]

Cola Debrot

De gaucho

De zoele wind
streelt langs de droge lippen
van de gaucho,
speelt met de manen
en de staart van zijn paard.
Drie weken lang hebben de dieren gegraasd,
hun dorst gelest,
zonder oordeel des onderscheids
gehurkt, gesnurkt;
geschurkt, gekurkt.
Drie weken lang,
maar nu heeft de kudde
haar rust doorbroken.
Zij kan niet langer
haar opwelling weerstaan.
De kudde in stampeed
stuift naar een onherkenbaar doel.
De dieren stuiven voort,
het leven stroomt uit hun neusgaten.
Hoe onwaarschijnlijk eender
zijn deze dieren
op een enkele na
die van terzijde opneemt
met zijn glazen blik,
het boze oog
zoals men zegt

[p. 65]

 

wanneer men later

 

veel later,

 

van het onheil spreekt.

 

De gaucho houdt zijn piek gereed

 

Het paard is vlees geworden onverschilligheid

 

Het laat een lange

 

staartvlechtscheet

 

een paardescheet

 

zonder innerlijke overtuiging

 

zonder uiterlijke noodzaak.

 

De gaucho staart naar de verte

 

naar het zichtbaar dalen van de zon

 

die zich verdrievoudigt

 

tussen vuilgroene wolkenhagen.

 

Hij weifelt tussen mijmeringen

 

en herinneringen.

 

Mijmeringen

 

van de Virgen del Valle

 

van de Virgen de Coromoto.

 

Herinneringen

 

aan de gewilligheden

 

van de puta's van de llano.

 

De virgens en de puta's,

 

de maagden en de hoeren,

 

zij dragen eendere namen

 

Maria Margaretha Magdalena

 

Misschien zal ik de avond niet meer halen

 

Zij dragen eendere mooie namen

 

Zij zingen met engelekelen

 

of kwelen in de bordelen

 

De wolken jagen in het luchtruim

[p. 66]

 

Wat kan het schelen?

 

Zij kwelen en zij strelen

 

Het wordt onheilspellend stil op aarde

 

Bid voor ons.

 

Bid voor de gaucho's. Amen.