Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 88]

Symbolen aan de baai

I

Het ruisen van
de steentjes
zijn de stappen
van de visser
in het maanlicht

Hij zoekt zacht strelend
zijn netten
in het bootje
en glijdt snikkend weg
met het water
van de maan
naar het licht

Het water is een spiegel
voor de maan
van zijn vader
die hij slapend
achterliet

Hij rilt
en mompelt
verdween
en keerde in het licht
terug

[p. 89]

II

In het huisje
op het zand
wonen goden
geen grote goden
kleine heidengoden

Zij beleven in zich
zo veel
en aanschouwen
nog zo veel meer

Zout en vochtig
zijn zij
van weggezochte
schelpen
en de
zoete moeheid later
van het koele
water

Zij strooien
manen
op de steentjes
en dansen
in verlaten huisjes
op het strand
van vreemde baaien

[p. 90]

 

Elke schaduw

 

zijn zij in de nacht

 

en overdag nog

 

al de duizend

 

kleuren

 

van gevonden

 

vogelveren

[p. 91]

III

Wanneer het avond wordt
grijpen grijze stralen
mensen angsten
In de schaduw
kraken
onvolgroeide geesten
vogels dromen in
ontwortelde heesters
in rotsen
tegen heuvelwanden
in het warme dal

De slapende vissers
lopen
in schuivende ritme
om het altaar
waar wordt geofferd
op het zand

Alle klanken vagen weg
in dierlijke stilte
van de heuvels
gelijk in een moeizame
droom
een geschreeuw
de spiegel niet stoort
van het slapen

[p. 92]

IV

Wie heeft
de broeiende kleuren
gebracht
en de krijsende kreten
van ontwaakte vogels
in het dal
de diepe
dorgebleven monsters
weer besproeid
en de mens nu neer gesnoeid
Nieuwgeworden wezens
in een chaos van
verwrongen
beelden intuïties
in de tijd

[p. 93]

V

In de ongedoofde
hitte
van de blinde
rotsen
loopt de visser naar het niets
hij wandelt
over water
en struikelt
op de rotsen
hij werd gekruisigd
en was geen Kristus

De hel is in hem
en van hem
de hemel
waar klanken vagen
en de stilte van het Zijn
in ieder weer
een hel doet dragen

[p. 94]

VI

Het dode meisje
dreef
op handen van de Kerk
het warme water
in
zij zonk zeer diep
tot waar een ander
haar weer
baarde
op de vroegverlaten
kusten
van haar eigen zijn

Golven waren nu
haar priesters
koralen
waren moederhanden
het zand haar graf
en schuim
haar kant
tot zij weer verder dreef
en opstond in
de Hemel van haar Volk

[p. 95]

VII

Hier wonen geen mensen
in deze hete morgenmeren
vreemde zeer verlaten wezens
hebben wel eens gespeeld op de vlakte
maar zijn zeer moe weer weggewaaid

Zijn nu deze dieren
niet eens omgekomen in de wereldvloed
en zijn zij hier weer stil gebleven
waar de grote bergen dampen
en de zee zeer zoete kleuren kreeg

Ik kan hier hete rotsen
zweten zien en ruikend proeven
alles wat zij samen 's avonds zoeken
stenen vallen aan hun voeten
in de maan zijn zij weer weggedanst

De zon gaat hier droevig weg
een god in eenzaamheid verscheurt zijn kleren
helder paars en brandend blauw
hij blijft in de oude nacht alleen
weten wij hoe hij hier lijden gaat

Hij wandelt in het zwart
met sterrengaten nu geen ogen meer
zij zien hem niet de blinde stralen
hij gaat klimmend naar de bergen
waar hij in het licht niet lopen kan

[p. 96]

 

De schaduw is beweging in de stilte

 

het leven duurt in golven over stenen

 

waar in de vroege koele rilling van de wind

 

alles weer ontwaken moet

 

en vergeten doet het dromen van iets anders