Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 50]

Middagdroom

Het verlaten verre ochtendlicht
woei naar de kusten van mijn droom
en het brandde daar
tot as
de middagzon rustte in de bomen
aan de baaien
tot zij niet meer was

Het ritme van de gore schaduwvelden
in de avondblauwe wolkenmeren
wekt het verlangen
van de zoete nonnen
maar het hart kan zich hier
niet weren
en ik ontwaakte in de hellebronnen

Hete zoete narigheden in de slaap
verdoezeld in de natte lakens
dove loomheid van de droom
en het kille heden werd gesust
met een droeve dofheid
nooit bewust

In het vechten met de duistere daden
wordt een wreed verleden
niet helder
maar sluipt het hart in
en het diepe water
tot wij gevangen liggen in de pijn
van nooit meer te willen
ontwaken