Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 51]

De dichter

De dichter is geen mensenkind
maar heeft zijn hart in hel
gekregen
om daar mensen voor te zijn
met zijn schrijven wroetend
vagevuur
van een krijsend godenkind
met gebalde vuisten
verder zoekend naar het goede

De dichter zal toch eens
het kwade wassen
dat in hem
met hem geboren is
en hierin licht zijn
goddelijk denken toe
en helpt hem weer te weten
en te willen

Hij heeft een harde taak
die hij niet vaak vervullen gaat
en menig kleine dichter gaat te gronde
om zich niet meer
te tillen uit
het lage grondgemene
slanggevaar

[p. 52]

 

Dichters weten woorden

 

met hun macht te maken en pogen

 

hier ook hun heil

 

te vinden en het slechte te verkrachten

 

door een niet denken willen in de tijd

 

 

 

Hij is ook nooit rijp en zal

 

de mensen niet helpen maar

 

verslinden in het zwaar verlangen

 

van zijn ziel

 

zalen zwartgeverfde woorden spuien ze

 

de droeve dichters in een toorn van

 

tranen meegetorst en nooit verspild op

 

tabernakels van de goden

 

en woestijnen wrede wervelvaders hebben

 

hem met haat bevrucht

 

 

 

Hij zal met liefde later zalven maken

 

voor de zwakken die zelf niet leven

 

kunnen maar toch de woorden van de

 

dichter

 

weren

 

zij weten niet wat zij doen

 

vergeef ze de dichters