Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 24]

Tip Marugg
Dobbelstenen in Tepalka

Cartomantica

Ik heb melk gedronken
en een berg beklommen
maar vond niet het hazenpad
waar Eros had gesluimerd.

Tussen twee paardenpoten door
had de avondwind gewaaid
tot op mijn ruige borst.

Zo te sterven.

Tussen harde rotsen
met het zonlicht in mijn ogen.

Twee kwatrijnen

Schoon gelijk een schutblad
betrad ik 't kronkelig pad
dat voerde naar Boven;
de kroeg was nog open.

Ik heb gevaren in uw schoot
en zeeziek van de schommelingen
gelachen om de dommelingen
die bang zijn van de dood.

[p. 25]

In de goot

Ach,
neem de hemel als getuige
dwing de ketter naar omlaag.
Speel met knikkers
aan je lichaam
en graaf een kuil voor je man.
Het bijwerk aan je body
verricht een ander later wel.

In de straten van tepalka

De lichtgroene maan
blinkt
op dit verplichte zwijgen;
geen zucht verbreekt de aureool
die ik om uw lichaam vlocht.
Witte vlokken
zwemmen in mijn ziel
naar het schuim in de lach der sterren
en voegen zich bij de begeerten
die elke dag weer sterven.
Schaduwen schuiven.
Een lichtstraal
brandt tot op mijn huid.
In de straten van Tepalka
braken vrouwen dobbelstenen.

[p. 26]

Spel

Stil sta ik op de stoep.
Het geroffel van het sterven
gaat ten onder
in de muziek van een nieuwe dag.

Alleen met de hete zon
en hoor de naklank
van de vernieling
die ik heb volbracht.

Was God met mij
toen ik stierf
of was het de wind
die mijn zorgen verwoei?

[p. 27]

Zij

De gisting van mijn jonge jaren
voel ik dansen
op een bleek refrein
waarin Zij zonnig overlijdt.

Zij was
de dwaze droom
met duizend giften;
de slaap
met nieuwe driften;
het feestmaal
dat op stapel stond.

Haar borsten werden
rose damp,
haar lichaam
transparante stof;
de spaanders van ons minnen
de pauze
voor het slot.

Ik heb niet gewacht
tot zij haar zingen
zou herbeginnen
aan de stille pracht
van een verlaten dodenstrand.

[p. 28]

 

Haar afwezigheid

 

heb ik voorbereid

 

door de kille stad

 

en witte wegen

 

- door eigen leed en lachen

 

overstroomd -

 

af te lopen

 

en de stomme doden

 

te vertellen van haar komst.

 

 

 

Zij weet en wacht

 

en straalt.

 

Zij weet en wacht

 

in d'overvloed

 

waarin de dode leven moet.

 

 

 

Ter dode gebogen

 

vonden mijn ogen

 

de barstende gave

 

die zij nog schonk;

 

grepen mijn lippen

 

de koude tover

 

die in haar blonk;

 

vervaagden de dromen,

 

het zwellend visioen,

 

van slapende borsten

 

waarop ik

 

in de gloed van eigen vuur

 

al haar dagen

 

al haar nachten

 

coden zong

 

die zij verstond

 

tot aan haar stervensuur.

[p. 29]

 

Het onmetelijk leven

 

en d'ondoorgrondelijke dood

 

verstijfden in haar schoot,

 

waar nu blank en blauw

 

Tip Marugg

 

een engelenoog

 

aan de dodenbanden rukt

 

van mijn volmaakt geluk.