Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 480]

216 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Het sou een ghildeken uut vrijen gaen,
Daer vant hi die alderliefste staen.
Het docht hem wesen een schoen aenscouwen:
Twee trijpen scoen so draecht si aen
En daertoe twee fleweelen mouwen.

2
Si sprack: ‘Ghy sijt mijn uutvercoren,
Maer ic hebbe vreese van mijnen vrienden toren!
En uwen staet en souts niet wel vermuegen
Scaerlaken coersen te dragen, naer mijn behooren,
Met fleweele gebort, om mijn verhuegen.’

3
‘Joncfrouken, ghi sijt mijn sterven en leven!
Bi u es alle druck verdreven,
Boven alle ander scoone vrouwen.
Een sayen faelle sal ic u gheven
En daertoe twee fleweelen mouwen.’

4
‘Jonc ruyter, ghi en sijt mi maer te goet
En rijc genoech, dies ben ic vroet,
Maer ten mach voerwaer alsoe niet wesen.
Mocht ic mijnen wille doen, zijt dies wel vroet,
Soe waer mijn herteken ghenesen.’

5
‘Joncfrouken, en haddijs mi niet versocht,
Mijn dagen en haddic op u niet ghedocht.
Ic sey, u vrienden en soudent niet gedoogen
Dat een brouwersknecht aen u sou zijn ghecnocht
Van buten slans, uut hueren oogen.

6
Och maechdeken, het es wel ghedaen,
Naer vrienden danck wilt altijt staen.
Ic hope, den tijt en sal mi ja niet rouwen
Dat icker noch wel vinden sal - hoort mijn vermaen -
Die hem lijden sullen met halfosetten mouwen.

[p. 481]

 

7

 

Oorlof, princesse, doet altijt wel,

 

Want houwen en is gheen kinderspel;

 

Maer tes vrij dat ghi hu selven wilt verdieren.

 

Noch seg ic: mijnen staet en vermaech niet wel

 

Te doen draghen fleweelen colieren.’

 

 

 

8

 

Men mach niet meer dat nieu liedeken singen:

 

Die brouwersknechten souden hem gesmeten vinden

 

Omdat zijt uut hem selven dichten.

 

Hier isser noch in stede - hoort mijn vermaen -

 

Dies hem moeyen willen om die alderliefste!