Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 478]

214 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Een wewer hat een meysken lief,
Hi mindese also seere.
Hi en vraeghde na haer goeyken niet,
Hy mindese om haer eere.
Men cost hem wel gheloven
Dat sy goet meysken was;
Daerna vant hijt gheloghen,
Men seytet op dit pas.

2
Die bruyt had den rou so groot
Als men gaen dansen souwe.
Daer quamen twee clappeyen geloopen,
Die brochten hem in den rouwe.
Sy spraken: ‘By mer trouwe,
De bruyt en is gheen maecht!
Het mocht noch wel ghebueren
Dat sy de broecke draecht.’

3
Den bruygom die dit hoorde,
Hi was so seer ghestoort.
Hy sprack met haestighe woorde,
Hy souse smyten doot!
‘En is dat niet een hoere?
Ick trouse voor een maecht!
Ick hebt haer van tevoren
So menichmael ghevraecht!’

4
Die vrienden al tesamen,
Dat maeschap van der bruyt,
Begonsten hen te schamen,
Sy liepen ter dueren uut.
Vandaer zijn sy gheloopen,
Sy lieten de bruyt alleen,
In eenen kelder ghesloten,
Dat aerdich meysken reyn!

5
Den dach die is gheleden,
Den avont quam daer aen.
Men stelde hem tevreden
Met also menighen man:
‘Blijft doch by u huysvrouwe
En wilt daer blijven by;
Si sal u zijn ghetrouwe,
Ten sal gheen hoerken zijn.’

6
Als de brugom dit verhoorde,
Hy was so welghemoet.
Hy sprack met haeste woorde:
‘Den raet, die dunct my goet!
Wilt sy my dat geloven,
Ick sal haer laten uut,
Al in mijn camer comen;
Soe slaep ick bi de bruyt.’

7
Dat huwelijck wert ghesloten,
Die bruloft wert ghemaect.
Het heeft haer seer verdroten,
Si, die in den kelder sat!
Hi hadse daerin gesloten,
Hi lietse wederom uut,
Hi dede dat duerken open,
Doen quam die proper bruyt.

8
Wilt u hieraf wachten,
Ghi meyskens overal:
Soe en comen daer gheen clachten,
Als men gaen dansen sal.
Segghet cloeckelijck van tevoren,
Dat ghi een meysken zijt;
Wat schayt een woort verloren,
Om niet sidy doch quijt!