Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 476]

melodie Theodotus 1638, p. 702

[p. 477]

213 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
En ick soude tot minnen boele gaen,
Den wech valt my so leyt;
Soo wye den bosse schade seyt,
Die doet den grauwen ros aen.

2
Den sneeu die was gesmolten,
Daer lieper een bosselijn door;
So wie zijn lief behouden wil,
Die stelle zijn lijf daervoer!

3
Ic stont op hooghen berghen,
Ic sach een steynen hous;
Daer rijden alle merghen
Drie stoute slumerkens ous.

4
Die een dat was een ruyter stout,
Die ander was een boermans soon,
Die derde was een lantsknecht goet,
Hy woude tbruyn mechdelijn haen.

5
Mijn moeder dede mi vragen
Oft ic den ruyter woude haen:
So moeste ic desen somer lanc
Sijn leersen en sporen doen aen.

6
Mijn moeder dede mi vragen
Oft ic den keerl woude haen:
So moeste ic desen somer lanc
Met zijnen rossen tso velde gaen.

7
Mijn moeder dede mi vraghen
Oft ic den lantsknecht woude haen:
So moeste ic desen somer lanc
Metter flesschen tso wijne gaen.

8
Boeren dat zijn boeren,
Sy drincken so selden den wijn;
So en doet die vrome lansknecht niet,
Hi schencter so dapperlic in!

9
Boeren dat zijn boeren,
Si drincken so selden den wijn,
Si drincken liever botermelc
Dan den hueschen coelen wijn!

10
Die dit liedeken dichte,
Dat wasser een lantsknecht fijn;
Sijn herte dat verlichte
Tso Heynsberch in den wijn.

11
Maer diet eerst ghesongen heeft,
Dat wasser een lantsknecht goet;
Hi heeft daer aen den dans geweest
Met ons Keyser, dat edel bloet.