Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 463]

206 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Schoon lief, wat macht u baten
Dat ghi my dus persequeert?
Op u stont mijn verlaten:
Maer lacen, ick ben gherefuseert!
O amoureusich wesen,
En hebdy my niet verleent?
Hoe soude my ghenesen
Alst u herteken niet en meent?

2
Na blijschap moet ick trueren:
Dies zijn mijn oochskens al in traen.
Ick ben so vol dolueren
Want ontrou is my ghedaen.
Hoe condt ghy, lief, ghedoghen
Dat daghelijcx mijn herteken weent?
Hoe muechdy vrientschap toghen
Alst u herteken niet en meent?

3
Ick mach myselven wel haten
Dat ick u, liefken, oyt aensach!
Mijn claghen en mach mi niet baten:
Want sy die mi te troosten plach
Die doet mijn herte breken,
Dat sy op my dus blijft versteent!
Hoe cant den mont ghespreken
Alst u herteken niet en meent?

4
Waer sal ick nu belenden?
Mijn lijden dat is swaer.
U liefde wil my schenden:
Dat gaet mijn jonghe dom herte naer.
Dus moet ick druckich leven,
Dat ghy my altoos verbeent!
Hoe soudy my troost gheven
Alst u herteken niet en meent?

5
En haddy mi niet eens troost ghegeven,
So en haddic mi niet betrout
Al in u liefde te leven,
Hetwelcke my nu berout.
Want ick u doen niet en kende,
So verhert en so versteent,
Dat ghi my liefde toocht uutwende
Alst u herteken niet en meent.

6
Princesselijcke vrouwe,
Waerom sydy aldus ghesint,
Dat ghy sedt u betrouwen
Tot een ander die ghi bemint
En laet mi in drucke blijven?
Rijck God, hoe ben ick nu verheent!
Eylacen, ghy condt bedrijven
Dat u herteken niet en meent!