Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 430]

melodie Hs. Thysius, f. 338v

[p. 431]

193 Een amoreus liedeken

[Commentaar]

1
Het was een aerdt-, een aerdich medecijn
Op eenen morgenstonde
En daer vant hi, vant hi een vrouken fijn,
Sy had een so diepen wonde!
Sy vraegde dat meesterken op dat pas,
Oft hi een meester van der wonden was,
Sy hadts van doene.
‘So neempt u tent en tentelt my
Van goeder herten bly.
Pijnt u te spoene!’

2
Hy nam dat vrou-, dat vrouken bi der hant
Als meester gepresen.
Hi leydese daer, aldaer aen eenen cant
Om haer te genesen.
Sijn bus metter salven, die was daer bereet
En daerme dat hi tegen tgoelijc vrouken street.
Dat vrouken riep:
‘Salft mi, salft mi noch eens,
Noch eens al binnensbeens,
Oft ick ontsinne!’

3
Dat meesterken gaf en gaf dat vrouken soet
Al van den beste.
Hy soudese noch eens tenten, tenten metter spoet
Maer zijn tente en woude niet vesten,
Sijn tente die faute gelic een riet...
Van schaemte dat hi dat vrouken liet
Als die vervaerde.
Dat vrouken riep: ‘Hoort mijn, hoort mijn beveel!
Maer tentelt my noch wel,
Met lacker aerde!’

[p. 432]

 

4

 

Prince, dat meysken moeste daer vlien

 

Met also groote onteeren.

 

Die busse metter salven was qualijcken versien

 

Voor sulcke oude seeren.

 

Dat vrouken riep luy ende daertoe fel:

 

‘Armen duvel, leert irst u ambacht wel,

 

Leert eerst cureren!

 

Ghi mocht veel beter eerst gaen lappen u schoen,

 

Arm allendighe loen,

 

Dan vroukens tempteeren!’