Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 340]

151 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Te Bruynswijck staet een casteel,
Daer woonen ghebroeders sesse;
Die een die hadde een meysken lief,
Hi en condese niet vergessen
- Dat clage ic God -
Hi en condese niet verghesse.

2
Die ridder sprac sinen schiltknecht toe:
‘Och Hansken, lieve gheselle,
Nu sadelt mi mijn alderbeste ros,
Laet ruysschen over den velde
- Dat clage ic God -
Laet ruysschen over den velde.’

3
Doen hy dat groene woudt overquam,
Dat ros dat viel ter aerden.
‘Helpt mi, Maria, schoone Moeder Gods,
Wat sal mijns nu ghewerden?
- Dat clage ic God -
Wat sal mijns nu ghewerden?’

4
Ende hi hief op een liedeken, hi sanck,
Alle druc woude hi vergeten,
So luyde dat opter salen clanc,
Daer zijn liefken was gheseten
- Dat claghe ic God -
Daer zijn liefken was gheseten.

5
Si stack haer hooft ter tinnen uut,
Met twee beweende ooghen.
‘Helpt mi, Maria, schoone Moeder Gods,
Men gaet mijn lief onthoofden!
- Dat claghe ick God -
Men gaet mijn lief onthoofden!’

[p. 341]

 

6

 

Si nam dat hooft al in haer hant,

 

Si wiesschet van den bloede.

 

‘Helpt mi, Maria, schoone Moeder Gods,

 

Hoe wee is mi te moede!

 

- Dat clage ick God -

 

Hoe wee is mi te moede!’

 

 

 

7

 

Si nam dat swaert al metten knoop,

 

Si settet op haer herte.

 

Si litet so lijselijc innewaert gaen,

 

Des hadde die ridder smerte

 

- Dat claghe ic God -

 

Des hadde die ridder smerte.

 

 

 

8

 

Nu zijn daer twee ghelievekens doot,

 

Die een om des anders wille.

 

Waer vint mense nu in kerstenrijck,

 

Die draghen sulcke minne?

 

- Dat claghe ick God -

 

Die draghen sulcke minne?

 

 

 

9

 

Nu zijn daer twee gheliefkens doot!

 

Och, waer sal mense graven?

 

Al onder eenen eglentier,

 

Dat graf sal rooskens draghen

 

- Dat claghe ic God -

 

Dat graf sal rooskens draghen.