Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 270]

119 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
‘Margrietken, ghy zijt so huebschen dier!
Ghi hebter twee bruyn oochkens die ic gaern aensie,
Reyn vrouwelijc dier!
Sout ghi niet willen scheyden eerlanck?
In den crijch sal ic u leyden, schoon lief, ist uwen danck.

2
Al in den crijch daer wil ick zijn:
Men schencter de vrome lantsknechten den wijn,
Reyn vrouwelijck fijn!
Al onder die blauwe landauwe, voorwaer,
Daer is gebrec van vrouwen; schoon lief, had ic u daer!

3
Mergrietken, woudy met mi gaen,
Ick soude u leyden al voor Terwaen,
Reyn vrouwelijc graen!
Daer sullen die lantsknechten neven u staen,
Si en sullen u, scoon lief, tot geender noot afgaen!’

4
‘Al voor Terwaen daer is groot noot!
Men slater die vrome lantsknechten al doot,
Cleyn ende groot,
Te voet en oock te paerde!’ ‘Gaet me,
Schoon lief!’ ‘Rijdt uwer vaerde, laet mi met vreen!’

5
‘Mergrietken, wout ghi met mi, ic wou met dy!
Veel voorder soude ic met u gaen,
Begheerdijs op my!
So gaet hem af ende blijft mi bi...
Tis al verloren wat ic doe, schoon lief, om di!

6
Margrietken, woudt ghi so wel als ick,
Ghetrouwe bleef ic tot in den laetsten stric:
Ic en sach mijn dagen noyt fraeyder quick!
Soudt ghi niet dorren avontueren,
Schoon lief, al sowel als ick?’

[p. 271]

 

7

 

Mer die dit liedeken heeft gedicht,

 

Sijn herteken dat truerde licht,

 

Vrij niet en swicht:

 

Quade nijders die houden hem in die pijn,

 

Daerom dat hise derven moet, dat vrouken fijn.

 

 

 

8

 

Mer die dit liedeken eerstmael sanck,

 

Dat was een ruyterken uut Westlant,

 

Vrij ende vranc.

 

Sijn leven dat viel hem veel te lanck,

 

Daerom dat hise derven moet, tegen sinen danck.