115 Van keyser Maximiliaen
[Commentaar]
Met luste willen wi singhen
Ende loven dat Roomsche rijck,
Gheboren uut Oostenrijck,
Die edel coninck, den edelen staet,
Hoe dat hi zijnder vrouwen
Uut Britanien beschreven hae.
Die brieven heeft si vernomen,
Die maket hem op die vaert.
Ic moet rijden na dat Duytsche lant,
Die bruyt sadt op met eeren,
Si reedt na dat Duytsche lant,
Met suchten ende met beven;
Groot jammer quam daervan.
Dat dede die coninc van Vrancrijck,
Door zijn lant moeste si rijden,
Die joncfrou was duechdelijc.
Doen reedt si een weynich voort,
Die coninc quam haer teghen ghegaen,
Van tranen werden haer ooghen nat,
Hi seyde: ‘God groete u, joncfrou teer,
Den Roomschen coninck te lee.’
Si sprack: ‘Dat en wil God nemmermeer,
Ic hebbe eenen coninc tot een heere,
Gheboren uut Oostenrijck.
Hi is edel ende daertoe fijn,
Ter eeren van hem willic draghen
Van goude een cranselijn.’
‘Mijn wijf en was niet oudt genoech,
Si en heeft maer neghen jaren,
Si was mi teghen minen wil gegheven,
Het was een joncfrou op desen dach,
Doen si in der wieghen lach.
Die paeus nam dat ghelt van mi,
Hi scheyde mi van minen wive.
Hi scheyde ons beyde tesamen,
Twee sielen ende eenen lijve.’
‘Mer dat sal costen so menighen man
Die daerom sullen sterven,
Luttel schulden hebben si daervan.’
Si schreyde nacht ende dach,
Si screyde al om haer eer.
Van tranen so werden haer oogen nat,
Si versuchte so lancx so meer.
Si sprac: ‘Dat en wil God nemmermeer,
Ic sal mijn eere behouden
Den Roomschen coninck ter eer.’
Die dit liedeken eerstwerf sanck,
Dat waren drie ruyters fijn,
Si hebbent so lichte gesongen
Si trocken al door des conincx lant,
Om buyt so souden si gangen,
Si en hadden ghelt noch pant.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd
