Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 84]

melodie Souterliedekens 1540b, ps. 86

[p. 85]

35 Een oudt liedeken

[Commentaar]

1
Een boerman hadde eenen dommen sin,
Daerop so schafte hi zijn ghewin.
Het voer een boerman uut meyen:
Hi brocht sinen heere een voeder houts,
Sijnder vrouwen den coelen mey.

2
Die boer al op den hove tradt,
Die vrouwe op hoogher tinnen lach,
Si lach op hoogher salen.
‘Mocht ick een corte wijle bi u zijn,
Ick gave daerom mijn ros, mijn wagen.’

3
Die vrouwe die reden so haest vernam,
Si liet den boerman comen an,
So heymelijc al stille.
Al in een duyster camerken
Daer deden si twee haren wille.

4
Doen hi zijn willeken hadde ghedaen,
Die boer moste van der tinne gaen
Ende hi bestont te claghen.
‘Ic segghe u dat het deen is ghelijc dander,
Mi rout mijn ros, mijn waghen!’

5
Die heere quam uuter jaechte ghereden,
Hi hoorde den boerman seere claghen,
Hi hoorde den boerman claghen.
‘Ghi segt dat het een is als dander is:
Die waerheyt suldy mi saghen!’

6
Die boer had schier een loeghen bedacht.
‘Ick hadde een voederken houts gebracht
Ende daer was een crom hout onder.
Ick seg u dat het deen als dander brant,
Als si bi den viere comen.

7
Hierom was u vrou so gram
Dat si mijn ros, mijn waghen nam
Om sulcken cleynen schulde.
Ic bidde u, lieve heere mijn,
Verwerft mijnder vrouwen hulde.’

8
Die here ginc voor zijnder vrouwen staen.
‘Wat heeft desen armen boer misdaen,
Schaemt ghi u der sonden niet?
Gheeft hem zijn ros, zijn waghen weder,
Laet hem varen tot sinen kinder.’

9
‘Vaert henen, vaert henen, goet boere mijn,
Dat eerste sal u vergheven zijn,
Vaert henen dijnre straten.
Och, coemt ooc weder als ghi moecht,
Brengt ons dat crom hout vake!’