Antwerps liedboek

139 Een nyeu liedeken.

1
RIick god wie sal ick claghen
Dat heymelijck lijden mijn.
Dat ic alleene moet dragen.
Dat doet mijnder herten pijn
Ick vinde mi bedroghen
Dat clage ic minen oogen
In lijden so moet ic dooghen
Ende blijuen in swaer verdriet.

2
O radt van auontueren
Wildy niet omme slaen
Dat mi mach troost ghebueren.
Soot voortijts heeft ghedaen |
Mach ic gheenen troost verweruen
So bliue ic inden druck
Moet ic die liefste deruen
Van rouwe so moet ic steruen
Het waer mi so grooten ongheluck

3
O Cupido god vander minnen
Helpt mi wt deser noot.
Vrou Juno troosterinne.
Ick bid v met herten deuoot.
En laet mi niet verloren
Staet mi bi oft wesen mach
Die ic hadde wtuercoren
Laet mi in drucke versmoren
Dwelc ick v claghe nacht ende dach

4
Ghi amoreuse gheesten
Die gaerne genoechte hanteert
In dansen ende in feesten.
dat ghi v so niet en regeert
Ghelijck Samson die stercke
Hem was benomen alle zijn macht.
Al door der vrouwen wercken
Ende thooft van alle clercken
Salomon seer wijs bedacht

5
Al die dit liedeken dichte
Fortuyne die was hem ontgaen.

[fol. 77r]

 

Al vallet wat int slichte

 

Hi heeft zijn beste ghedaen

 

Al hadde hi zijn liefken verloren.

 

Hi is nv also bedacht

 

Al hebbens die nijders thoren

 

Een ander heeft hi wtuercoren

 

Dies hi nv alle vruecht verpacht