Anansi als seniore burger

[p. 9]

Anansi had een baan...

Anansi had honger en geen cent in huis om eten te kopen. ‘Dan ga ik maar werken’, besloot hij, ‘want wie werkt zal eten.’ Hij meldde zich aan als roeier bij de Surinaamse Scheepvaart Maatschappij.

‘Hoe heet je?’ vroeg stuurman Monki Monki.

‘Hoe heet u?’, vroeg Anansi.

‘Ik ben Monki Monki.’

‘En die anderen?’ wilde Anansi verder weten.

‘Dagoe’, ‘Fremoesoe’, ‘Todo’, zeiden ze een voor een.

‘Aangenaam, mijn naam is Anansi B.V.D.B.’

‘Goed, en nu aan het werk’, zei Monki Monki.

‘Als u mij eerst vertelt hoe laat we eten krijgen’, zei Anansi.

‘Iedere dag om twaalf uur.’

Klokslag twaalf uur stopte Anansi dus met werken. En ja hoor, daar kwam een bode met een mand vol porties eten aan.

‘Ik pak het wel even aan’, zei Anansi.

‘Alsjeblieft’, zei de bode, ‘breng voor de bemanning.’

‘Herhaal dat eens’, vroeg Anansi.

‘Breng voor de bemanning.’

‘Dank je.’ Anansi pakte de mand aan en begon te eten.

‘Is er niets voor ons?’ wilden de anderen weten.

[p. 10]

‘Niets’, zei Anansi met volle mond. ‘Het is alleen voor mij bestemd.’

‘Hoe kan dat nou?’ klaagde Monki Monki. ‘De directeur weet toch dat we hier met z'n vieren zijn.’

‘Ik kan het ook niet helpen’, zei Anansi.

Zo ging het elke dag en de anderen werden magerder en magerder. De directeur besloot een kijkje te gaan nemen en toen hij de roeiers zag, riep hij verschrikt uit: ‘Wat is er met jullie gebeurd? Zo kunnen we toch niet werken.’

‘We willen wel, maar we zijn heel zwak’, zei Monki Monki.

‘Maar ik stuur jullie toch elke dag vier grote porties eten’, zei de directeur.

‘Ja, maar Anansi eet alles op.’

‘Is dat zo?, vroeg de directeur streng.

‘Dat is zo’, zei Anansi. ‘Ik doe precies wat u zegt,’

‘Wat zeg ik dan?’

‘Weet u niet wat u elke dag tegen de bode zegt?’ vroeg Anansi brutaal.

‘Ik zeg elke dag: “Breng voor de bemanning”.’

‘Welnu, dan is het eten toch alleen voor mij bestemd?’

‘Maar jij bent toch niet de enige bemanning hier, die anderen horen toch ook erbij!’ schreeuwde de directeur.

‘Dat wist ik niet.’

[p. 11]

‘Wat wist je niet?’

‘Dat die anderen ook zo heten.’

De directeur werd nog bozer en riep: ‘Wat heten? Wat bedoel je?’

‘Ik weet dat ik B.V.D.B. heet.’

‘Hoe heet je?, vroeg de directeur dreigend. Anansi zuchtte...

‘Ik zal het nog een keer herhalen. Ik heet: Breng Voor De Bemanning en dat weet iedereen: B.V.D.B. Iedereen weet dat ik zo heet, dus is het eten voor mij, voor Anansi Breng Voor De Bemanning.’

Toen werd iedereen zo kwaad op Anansi dat ze hem flink aftakelden en zodoende verloor Anansi voor de zoveelste keer zijn werk.