Anansi als seniore burger

[p. 7]

Anansi vertelt...

Op een dag zaten Anansi en Ma Akoeba gezellig televisie te kijken, terwijl de kinderen zich vermaakten met game op de computer. Plotseling viel de stroom uit en was het pikdonker.

‘Ai baja!’ riep Anansi, ‘het EBS wil de tarieven verhogen, maar hun service is zeer slecht.’ De kinderen klaagden ook, want het was nog weekend en vroeg. Hoe moesten ze de rest van de avond doorbrengen? Ma Akoeba stak twee van de kaarsen aan die Anansi tijdens een kerstdiner had ‘gekregen’.

‘Weten jullie wat we doen? Kom met me mee naar het balkon, dan ga ik jullie een mooi verhaal vertellen’, zei Anansi. De kinderen vonden dat leuk en ze gingen snel naar het balkon. Anansi begon te vertellen:

‘Vroeger plantten de mensen bamboebomen. Ze vlochten manden van de bamboe en maakten er huizen mee. Als de wind woei, hoorde je rare geluiden uit die bomen komen en men vertelde er spookverhalen over. Elke ochtend liepen de mensen naar de markt met manden op hun hoofd of op hun rug met groente erin, of vis of vlees. Ik was toen nog jong en mijn moeder had geen eten thuis. Op een keer ging ik om vier uur in de ochtend schuilen achter een bamboeboom. Later zag

[p. 8]

ik een man met een mand vol garnalen op zijn hoofd lopen. Ik liet een paar takken over elkaar schuren. Dat maakte een vreselijk geluid en ik riep heel hard “oeoeoe!” De man schrok hevig en liet zijn hele mand vallen. Angstig rende hij weg. Ik raapte de mand met garnalen op en nam hem mee naar huis. Een hele week hebben we garnalen gegeten, tot we niet meer konden. De volgende week heb ik hetzelfde weer uitgehaald en we aten de hele week kip: massalakip, gestoofde kip, kippensoep, en ga zo maar door. De volgende week dacht ik: deze keer wil ik vis eten, want we hebben nog geen vis geproefd. Dus zat ik weer om vier uur op de loer tot de visser langskwam met zijn vis. Toen ik weer wou beginnen hoorde ik achter mij een geschreeuw: “oeoeoe!” Ik keek geschrokken om en daar zag ik een echt spook zweven, in een wit gewaad. Mijn hart klopte wild en ik gilde het uit. Ik rende en rende. Thuis viel ik uitgeput op een stoel neer. Aan de anderen durfde ik niets te vertellen en ik lag een paar dagen ziek. Later hoorde ik dat het de garnalenman was die mij een lesje wou leren. Hij had zich als spook vermomd. Ik was dus het bange spook geworden!’

De kinderen lachten, want ze vonden het verhaal grappig. Het licht ging weer aan en ze wilden meer verhalen horen. Anansi had echter een afspraak met Maskita om een ‘belangrijke zaak’ te regelen. Dus beloofde hij de kinderen om een volgende keer weer te vertellen.