't Amsteldams Minne-Beeckie

Op nieuws bestroomt. Met verscheyde minne-deuntjes, en nieuwe ghesangen

[p. 390]

De noodt die voormaels is ghele'en,
Die maeck men yder graegh ghemeen.

Voys: Tous les Souldats de France.

Aenhoort dit droeve klachje,
Van do do do d'overgrooten noodt:
Ki ki ick was lest op een Nachje,
In pij pij pij prijckel van de doodt:
Ick had' my selfs begheven,

[p. 391]

 

 

In 't woest en nare woudt,

 

Noch was ick Van mijn leven,

 

Niet alsoo se se se se seer benouwt.

 

 

 

2 Onder de lommer-boomen,

 

In 't na na na nat bedouwde Gras,

 

Si si is veel ghediert gekoomen,

 

Dat my my my my te machtich was:

 

Sy teghen daer aen 't plucken

 

En trocken my out 't meest;

 

Ick docht in dit verdrucken:

 

Och, och! ick ge ge ge geef de geest.

 

3 My docht ick most my weren,

 

En da da da dat wilt Ghediert

 

Se se seer vlijtigh van my keeren,

 

Daer 't om om om om my swiert:

[p. 392]

 

Ick reyte kloeck mijn handen,

 

En bruyckte sulcken kracht,

 

Dat ick van mijn vyanden

 

Verscheye to to to t'onder bracht.

 

4 Ick de al wat ick konde,

 

In de de de dese felle strijdt,

 

Ma ma maer kon tot geener stonde

 

Het va va va van my worden quijt;

 

Het volghde my ghestadigh,

 

Tot aen mijn Leger-stee,

 

Al waer 't my ongenadigh,

 

Seer groote que que que quellingh de.

 

5 Noch heeft hy my gheslaghen

 

Seer de de de deerlijck in mijn Hart,

 

Da da dat my noch alle daghen

 

Doet do do do doodlijcke smart:

 

Dat sal niet eer ghenesen,

 

Door sal verkreghen zijn,

 

Een Diertke van de dese,

 

Tot lichtingh va va va van mijn pijn.

Ti ti ti 'tis t'erbarmen.