't Amsteldams Minne-Beeckie

Op nieuws bestroomt. Met verscheyde minne-deuntjes, en nieuwe ghesangen

Op een Kusje.

Kon ick my om u hals soo menighmalen winden
En ghy my wederom met soo veel krullen binden
In u snee-witten arm, als wel den wijnstock spreyt
Alwaer hy om den Olm sijn jonge telghen breyt:

[p. 182]

 

Mocht ick het honigh-soet staegh, aen u lippen rapen

 

Dan sou noch lust, noch sucht tot eeten of tot slapen,

 

Noch wat ons lieffelyks den milden Hemel gaf,

 

My locken, Rosemond, vanuwe lipjes af.

 

Wy souden, om den vlam van onse min te blussen,

 

Ons moorden onderlingh met vriendelijcke kussen.

 

Soo langhe tot u ziel geselschapt met de mijn

 

Sou aen het doode Veer in Charons schuytje zijn,

 

Dan souden wy terstont geraecken inde weyen

 

Daer sich in staghe vreughd den Adel gaet vermeyen,

 

Daer 't helderlijck gheslacht ontrent haer vryster sweeft,

 

Wiens oude minne-vyer noch in haer borsten leeft.

 

Daer 't brave Ioffrou-volck of met haer Helden dansen,

 

Of singen in een dal, of vlechten myrten-kransen,

[p. 183]

 

Daer door de dichte blaen, den soeten Zephyr queelt

 

En 't groene Lauren-looff met sijnen schaduw speelt,

 

Daer 't altijdt Lenten is, daer Roose-bloempjes blasen

 

Haer soeten aessem, om de zieltjes mee te sen.

 

Daer sou de blijde schaer van haeren plaets op staen

 

En in haer saligh Rijck ons vriendelijck ontfaen,

 

En beyde boven aen op hare stoelen setten

 

Op kussens van Narcis en sachte Violetten,

 

En niemant souder zijn, hoe grooten Heer of Vrou,

 

Die ons de hoochste plaets niet garen geven sou.

I. Westerbaen.