Amsterdams minne-beekje. Deel 1

[p. 153]

Phaedra aen Hyppolito.

Stemme: Deftige Rymers kloeck van geest.

HOe langh o flucxe Hypolijt
Sult ghy noch zijn voor 't huwlijck schu?
En slyten liefdeloos uwen tijt,
Inde Bosschage woest en ruw,
Wat lust drijft u tot jagen,
Daer 't schuwe wilt u vuyst ontsiet?
Ontslipt het uwe lagen
Het uwe schichten niet ontvliet.

2 Ontledigt u van dieren moort,

Gebiedt wat stilstant van 't geruys,
Der Jag'ren die in allen oort
't Wilt jagen uyt haer hol en kluys,
En wend herwaerts u oogen,
En dese minne-brief aenvaert.
Van Phaedra die 't vermogen
Ontbreeckt, dat zy het self verklaert.

3 Want tot drymael toe heeft mijn tongh

[p. 154]

 

Ontdecken willen u de smert,

 

Maer staegh het woort te rugge sprongh,

 

En doock in mijn beschreumde hart,

 

En hoe 'k meer worst'len wilde,

 

Om te dempen der minne gloet,

 

Hoe 'k min de de tocklingh stilde

 

Dies ick 't schriftelijck uyten moet.

 

4 Manhafte Jongelingh ick ben

 

Soo seer verslingert op u leen,

 

Dat ick my nauw bedwingen ken,

 

Maer kom gedwongen met gebeen,

 

V smeecken met weer-minne,

 

Verhoort doch u stiefmoeders bee,

 

Vervormt u trotse sinnen,

 

En plaets my in u hert een stee.

 

5 Laet ons swemmen in volle vreucht,

 

Kustm' en omhelstme naer u sin,

 

Waerom verreuckeloost g' u Jeught

 

Door 't derven van de soete min,

 

Voeght u naer myne willen,

 

Aen myne zyd' op 's vaders bedt,

[p. 155]

 

Want 't zijn maer viese grillen

 

Die de Jeught mins genot belet.

 

6 V Vader Thesens selfs wel eer

 

Heeft mijn sustr' Ariad ontschaeckt,

 

Laet dit u strecken tot een leer,

 

Denckt dat een vyer twee susters blaeckt,

 

Sy minde 's Vaders lippen,

 

En ick beminne nu zijn soon,

 

Dies laet u niet ontslippen

 

Mijn liefd en gunst u aengeboon.

 

7 Mijn man, u vader, geen belet

 

Sal zijn, wijl hy na Acheron

 

Sijn stramme voeten heeft geset,

 

En noyt en siet hy weer de Son,

 

Die eens daelt na beneden,

 

Daer Cerberus de poorte hoed,

 

Want Plutoos wrevelheden

 

Dulden niet datmer weer uyt moet.

 

8 Kan u 't gevley bewegen niet

 

Noch oock de tranen die ick stort,

 

Dat ghy niet meer afkeerigh vliet

[p. 156]

 

Voor my die u tot liefde port,

 

Soo sal ick u na volgen,

 

Door 't sichste van het ruwe wout

 

Daer Tygr' en Leeuw verbolgen,

 

En wreeder gediert haer verhout.

 

9 't Sy dat ghy langhs Alphens jaeght,

 

't Sy dat ghy aen Meander rust,

 

't Sy 't steyl geberght u zoolen draeght,

 

Of dot gh in beemden u verlust,

 

'k Sal u by-sijn niet derven,

 

Want ick om uwent wil verdwijn,

 

Veel liever wil ick sterven

 

Als d uwe sonder u te zijn.

N. P. Verandert in tyts.