Amsterdams minne-beekje. Deel 1


Waerschouwingh voor het Musken Van Susanna Bartholot. Betrouw u sinlijckheyt, en lusje Niet al te veel, 't en is geen Musje Onnosele Maeght, die met u speelt, U spogje suygt, u kaeckjes streelt, U lipjes kust of prickt u tonghsken,
[pagina 133]
Of blancken hals, 't is Venus* Iongsken* Het welck aldus in Mussche schijn V kuysschen mont met soet fenijn Vergiftight sal sich openbaren Alst vyer door al u bloet, en aren Sich door het gantsche lichaem spreyt, En ghy u ongeval beschreyt. Het is gewoon vermomt te vliegen Om simple herten te bedriegen. Gedenckt hoe Dido* is vergaen* Doen 't in gestalte van Askaen Na dat het uytschoot wieck en pluymen, In haren schoot lagh op syn luymen, Het bijtjen geeft een honigh vliet: Maer wie en vreest den angel niet? Dat schalleke, en treurtrapte wichtje
[pagina 134]
Gebruyckt sijn becxken voor een schichtjen, De veere blinde Bartholot Bedecken dickwils eenen Godt. Wie kon Iupijn* doch onderkennen* Bekleet met witte swane pennen, 't Is sorgelijckst met Musch of Swaen En tamme vogels om te gaen, Dat leert men best uyt Ledaes klachten VVie kan sich voor een Arent wachten? Die inde lucht uyt rooven vaert, En self geen Conincx kint en spaert, Sy leggen toe tot ander mynen Die anders sijn en anders schynen, Het is oprecht dat nimmer lieght: Maer valsche verwe en schijn bedrieght. I. V. Vondel.