Amsterdams minne-beekje. Deel 1

Klinck-Dicht.

GEen hert, so ruw, so hard versteenight, of gekloncken

In Diamanten muur, op aerdtbodem mach zijn;

Dat niet in minne stooft, schouwend de sonne schyn

Van u siel-treckend' oog; als ghy schietsyd sche loncken
Dees hebben, Carinel, my doen in liefd' ontfoncken

En staeplen in myn hert een opgehoopte pyn

Die ick niet minder schat als onderaertsch, en vijn.

Oime! Dat ick soo diep in minne legh versoncken.

want of ick my schoon vley op't Swanendons ter neer,

[p. 114]

 

Geen slaep mijn oogen vat, ick woel'en wend' en keer,

 

En bouwe rusteloos; in d'ydle lucht, kasteelen.

 

Op hoop ick 't wit eens tref, van weer te sijn bemint,

 

Maer neen: 't is al vergeefs, 't is Raserny, en wind

 

Wat middel dan geraemt, om uwe gunst te steelen?

N. P. Verandert in tijts.