Amsterdams minne-beekje. Deel 1

[p. 51]

[Amarillis mijn schoone, hoe komt dat u gemoet]

Stemme: Amarilli mia bella.

AMarillis mijn schoone, hoe komt dat u gemoet
Door al mijn klachten, geensins versachten?
Door u soo vaeck, mijn biggelende tranen
Tot med'ooghen vermanen,
Laet my maer voor 't lest een lonckjen in mijn sterven,
Amarillis, Amarillis, Amarillis verwerven.

2 Amarillis het sterven, ach! sal my wesen soo soet,

Als ick u lichjes, oft lieve minne schichjes,
Met sacht gelaet, al snickend mach aenschouwen,
Sal dan o Son der Vrouwen
Mijn smert in u ziel, niet eenigh mely geven,
Amarillis, Amarillis, Amarillis, mijn leven.

3 Amarillis 't is reden dat dit schoon gesicht

Dat doch voor desen, plach mijn leven te wesen,
Sich in mijn doot oock blijckelijck laet vinden,
Merckt dan of ick u minden,
Of soudt ghy my dus, oock het sterven kunnen

[p. 52]

 

Amarillis, Amarillis, Amarillis, misgunnen.

 

4 Amarillis is wreeder, dan wel de wreetheyt selfs,

 

Want haer geen swoegery mijns doots van vergenoegen,

 

Maer wil dat ick blijf leven in d'elende,

 

Die door 't sterven souden ende,

 

Op dat ick alsoo de dood gedurigh lede,

 

Amarillis, Amarillis, Amarillis, o wreede.

Hope voedt.