Amsterdamsche Vreughde-stroom (Eerste deel)

[Barst uyt droevigh ghetraen.]

Toon: De doot van Phaeton,

BArst uyt droevigh ghetraen, En treckt mijn ooghjes toe,
Wast weer mijn bleke kaeck, en lipjes moe,
Van klachjes, die steets uyt mijn montje gaen,
‘k Kan verdragen ‘t quaet,
Dat my, mijn Harder, schand’lijck soo verlaet,
‘k Gae klagent quijne, ‘k Moet heel verdwijne,
Ach mijn waerdste vrient, ‘k Hebt noyt aen u verdient.

[p. 198]

 

2   Och of ghy my nu saeght: Behendt onder dees blaen,

 

Vol schrick, vol vrees, vol droefheydt zwaer gelaen,

 

Vol smart, vol spijt, dat steets mijn hertje knaeght,

 

‘k Geloof niet of ghy sout, In u gevoelen, ’t geen my dus benout,

 

My weer beminnen, Stieren u zinnen,

 

Om te helpen mijn, Wt dese droeve pijn.

 

3   Maer nu ghy my dus haet, En mijn by zijn veracht,

 

Mijn droef, gekrijt, en al mijn nare klacht,

 

V niet beweeght, maer blijft al even quaet,

 

Beveel ick my de Goon, En u een ander Lief vol deugden schoon

 

‘k Hoop nu met lusten In d’ aerd te rusten,

 

Want mijn levens zijn, Is droefheydt sonder pijn.

 

4   Vaert wel segh ick voor ’t laest, Mijn adem die verflout,

 

’t Gesicht verdwijnt, mijn leetjes worden kout,

 

Ick reck my uyt, ‘k gevoel my over ‘t quaetst,

 

Ach smaeckelijcke doot! ‘k Danck u, dat gy my uyt dees pijne noot

 

Venus Godinne, Ghy siet mijn Minne,

 

Door de doodt geblust, Gunt nu mijn zieltje rust.