Amsterdamsche Vreughde-stroom (Eerste deel)

Mey-Sangh.

Toon: Ghy lodderlijcke Nimphje, &c.

SIet hier de aldersoetste tijt, Die al, wat adem schept, verblijdt;
En koestert dart’le wenschen, Van sterffelijcke menschen.

Die ’t Somer groen, dat Winter-kracht,

Ontwijt had, en tot niet ghebracht,
Lockt met zijn lieve lonckjes, Wt schijn verdorde stronckjes.

Nu leeft, dat levend’ scheen als dood,

Het Pluym-gediert, op lust ghenood,
Queelt in verheven topjes, Met opgeblasen kropjes.

Het schobbigh Dier, indien het mocht,

Begaf sich opwaerts in de Locht;
Dat nu om tijdt verliesen, Zich baeckert in de biesen.

[p. 165]

 

Nu queelt Philander menig liet, Daer Thirsis met de snelle Riet

 

Op past, om ’t zoete minnen, Te voen van Herderinnen.

 

Terwijl Granida ’t grasjen bint:

 

Waer van heur Daiphlo ’t knoopjen vint;

 

Terwijl hun schaepjes weyden, En woelen on-verscheyden.

 

Ay! siet het sacht gewolde Vee, Het Ooy, de Ram, de Lam’ren mee

 

Zijn vrolijc, om het paren, Van die hun trou bewaren.

 

En grasen in het Bruylofts goed,

 

Van Maeghden-kruyd, en Roosen-hoed,

 

Wat kan men soeter wenschen, Voor sterffelijcke Menschen.