|
| |
| |
| |
Wild’-Zang, Gesongen op de Bruyloft van A. d. G. En H. v. M.
Zo yemand ’t WILD-ZANG laackt, ’t Geen ick de Gasten dis,
Dat hy het beter maackt, Of laat het lijck het is,
Ick pas op geen bedil: De Wijste konnen doolen:
’T Is altydt geen Pasquil; Dat zweer ick by men zoolen.
’t HEylikke komt een mensch als kakken aen, mach men wel zeggen:
Dit drollig spreukje keijeren, hoef ikje niet uyt te leggen:
’t Wil al muizen dat van katten komt, ’t is zeper waar:
Pots nikkel, wie zou dat ezet hebben over een half jaar
Dat Bruygom en Bruydje ien vleys en bien zou wezen?
| |
| |
Is ‘er wel iemand in dees Commeny die ’t in ’t Haylick-makers Boeck had elesen?
Spreek Jonges? Ja, ja, je bint zo hoog niet estudiert nadat ick gis;
’t Is gien wongder, ‘k loofter tot Leyj’ en zo menigh steyl-oor gepromoviert is:
Dat ik’t ‘er ook uit zou eneust hebbe, hoefje by men keel niet te gissen,
Neen bylo, we zient voor ons ooge, we mosten malkaar niet in de zak pissen:
Ongesien kan geschien. Koop is koop. Lieven is een eunjer kruid.
’t Heeft ’t al wech zet de Exter, en had ien bout in zen stuit.
Trouwen. Trouwen, is ’t ouwe deuntje, en ’t soete niewe jaartje.
Zo d’ouwe song, de jong piep also: ’t blijckt aen dit Paartje,
Stap wech. Laat voortgaen. Hoe is de blaas na ’t groote Gild’.
Bruygom? wierd je ’t rasende water te nau, of was ’t je te woest en wild’?
Biecht op: Hadje in de Frangz’ en Spaenze kusten gien meer behagen?
Ik denk wel wat: ’t Was je dat eijer-eten niet; je vreesde voor slagen
Van ’t Contermansvolk, al roepje niet luy, je bent me so plat niet:
Je had ‘er gelijk in, men brant ‘er horens, ’t was ‘er voor mier al te hiet:
| |
| |
De droes mocht soo tappen: de Staatten zijn een deel onvoorsichtige lompen:
Want sonder ien mensch te waerschouwen, raakken sy armen, bienen, hoofden en rompen.
Dat was, werentig, der katse nicht die je socht: ik loof je voert om baat
Hoe licht krijg m’ ook een streek uyt de pan, after so besukt hiet van de rooster gaet:
Dat souwen ‘er wel seuven seggen, wel te verstaen as sy ’t maar wisten,
O bloet! wie weet hoe haer die sakereerde Schijtebroekken en Capiteyns bepisten
Van angst: in ’t vinnig plukharen, daar Bestevaar zaliger helaas, in de keers vloog:
Veel speelden ‘er, beter bloo Jan, als doo Jan, trouwens, se hadde gien Galgh in ’t oog.
‘k Wil ‘er gien praat of hebben. Oost, West, t’huys best: ’t Is veel bequamer,
Moei jy jou met gien vullis, Bruigompje, jy woont op ien kamer.
Laat ze malkaar na de vodden sitten, datter sijn oogen verkeert;
Zend jy ‘er jou kat, houje aen de Willige, je krijgt datje begeert.
Behouwe reys: je hebt jou poos te roer estaen: ’t is wel eslaagt, eldereweken!
’t Luk is rond, ’t vliegt d’een in de neers, en d’aar in de mond: dats of ekeken.
| |
| |
Vat nou de Doggen te brille, die zo menig hondert mensch helpen van kant,
Toonje manlikheid, maak nieuwe Sla-dooten, die ba weer durven zeggen voor ’t Vaderlandt.
Alle baat helpt, zey de Muis, en piste in zee: Ai laet je dan ook niet verdrieten,
Al moet je om nieu volck te fokke, onder tusschen, het u er dickwils in schieten
Dat roert niemand: je bent’et alleen niet, daer zijner meer die er in doen
’t Leyt ‘er by, Iong-en luy, daars volk gebrek: maak niet veel olletjes: rijp en groen
Volgt je weet wel, vrijt te wumpel. Slaat er was eyeren in: trout al wat rasjes:
Ie verstaet men wijffelen wel, Dek toe de pot. Krijgen ’t de Staarten in de neus, ze schuren er quasjes.
’t Is zoo vreemt niet, want raakten die Honden in Leyenaars kluive, ze speelde wis behenk.
Dats spek voor er bek, daar zijn ze toe ewurpen, die Gaauwedieven wille no verdrinck.
| |
| |
Al langh enoegh van dit gorrelegooy, ‘k scheyer uyt, begint me al te verdrieten:
‘k Wod al den vleet t’ Amsterdam op den Dam stont, ‘k mien men zou er haest dood schieten,
En voeren ze dan voor den Drommel op Marken, om Strontenburgh mee te hoogen, daar zijn ze nut toe:
En Fin, deze vier Elementze plagen wenscht haer al de werelt, en ik Six Soucz.
|
|
Auteursrechtvrij