Amsteldamse vrolikheyt



[pagina 179]
[Amira, lief, mijn leven]
Stem: O schoonste personagie. A Mira, Lief, mijn leven, Wien kan 't gelonk uw's oogen recht aenschouwen; Mijn ziel gaet my begeven, Door dien het hert gevoelt, ô roem der Vrouwen! Door u gesucht, Een felle schicht Dien maekt het hert vol bresse; 't Gestrael uw's lonken, Doet hert in vlam ontfonken, Niet om lesse. 2 Ik ben gewondt mijn schoone, Gelijk een Hert dat met de Pijl gaet vluchten, En wil door 't loopen toone Bevrijdt te zijn, maer laes! de Pijl baert suchten, 't Verblijdt hen groot, Te zijn uyt noodt Van 's Iagers felle Honden: Als moeheyts lusten, 't Hert dwingt om sich te rusten, Voelt sijn wonde.
[pagina 180]
3 Soo ben ik ook mijn waerde Getroffen van een schicht door 't oog gedreven; Een schicht dien in 't hert baerde So diep een wond, waer aen hangt, lief, mijn leven, Wat dat ik ren, Ik blijf, en ben Doorschoten van veel straelen; Als 'k meen te wesen, Bevrijdt van alle vreesen, Naekt veel qualen. 4 De Pijl dien 't hert moet dragen; Want kan sich selfs niet helpen van dien smerte, Maer moet gestadig klagen Tot aen sijn doot: soo gaet met my dien 't herte Vol schieten draegt; O soete Maegt! Gy kan het hert bevrye Dat staeg gaet quijne, Gy zijt de medecijne, O Marye! Robijn.