Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

[p. 162]

[Bedroefde Arfleure toont uw' rouw']

Op de stemme:Als Aretusa quam van de jagt.

B Edroefde Arfleure toont uw' rouw',
Hier in dit nare Wout,
Om dat de hoog geswooren Trouw'
Vw' Lief niet houdt;
Een Hartoginne
Besit sijn hart,
Sy schenkt hem 't soetst' van 't lieve minnen,
Het welk mijn smart.

2 Den blonden dag men al komen siet,
Tusschen het groen en blaeuw',
En op de Zee sijn stralen schiet,
Die sich noch naeuw'
Door het onweder
Heel is bedaert:
In 't Westen, duykt de nacht nu weder

[p. 163]

 

Onder de Aerd'.

 

 

 

3 ô Min! wat brout gy my groot verdriet,

 

Met rampen veel te swaer:

 

Schoone Diaen! dees' Maegt aensiet,

 

Die laes! nu haer

 

Van dese klippen

 

Sal werpen af,

 

ô Doot! gy sult mijn niet ontslippen

 

In 't water graf.

 

 

 

4 Maer als de barrening dan op-smijt,

 

Mijn doot lichaem aen strant;

 

En dat de oorsaek werd' verspr'ijt

 

Door 't gantsche Lant,

 

Waerom Arfleure

 

Haer selfs ging doo'n,

 

Hoe wil de Prins Brusangus treure

 

Om desen hoon.

 

 

 

5 En als mijn schim met een swaer gesteen,

 

En ysselijke spraek,

 

Om u ô Prins sal sweven heen,

 

 

[p. 164]

 

En roepen wraek

 

Over uw' snoode

 

Ontrouwe Eedt:

 

Hoe wil de knaging u dan dooden

 

Met herten-leet.

 

 

 

6 Nu sal ik mijn lichaem onversaegt

 

Werpen in deese vloet:

 

Neemt dan gy Zee, dees' Oorlogs Maegt,

 

In uw' behoet,

 

Want ik mijn selven

 

Laes! sal terstont

 

Dit lichaem in uw' vloet bedelven,

 

En diepen gront.

J. J.     Elk sijn sin