Amsteldamse vrolikheyt
(1647)–Anoniem Amsteldamse vrolikheyt–
AuteursrechtvrijVervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen
Stemme: Nu stelt het puyk van soete keelen.
Sang.
W Aerom was 't Roomsche-Rijk in vreede,
(Meer dan 't in Cæsars tijden deede)
Doen 't Swaert gevoert wierd by August?
| |
[pagina 158]
| |
Of had den blixem van sijn Deegen
Des Hemels gunst alleen verkreegen,
Dat hy de Werelt bracht in rust?
Tegen-sang.
Och neen! maer 'twas al lang geweten,
Ook voor seyt al van de Propheten,
Wanneer de Vorst des Vredes quam,
Dan soud' het Oorlogs-swaert verroesten,
In Vreed' soud' elk sijn Akkers oegsten,
Den Wolf soud' weyden nevens 't Lam.
Sang.
Soo is Augustus dan verkooren,
Om dat dien Vorst soud' zijn gebooren,
Gelijk belooft was in de Wet?
Van een Ionkvrou slecht, teer, en simpel,
Die teken droeg van vlek, noch rimpel,
Noch noyt met Man en was besmet?
Tegen-sang.
Ia, Daerom was 't een Ioden-wonder
| |
[pagina 159]
| |
Het Heydensch-volk in 't oor een donder,
Tot daer de Son in 't Oosten daegt:
Wanneer dees' Maget wierde Moeder,
En baerd' haer Godt, haer Soon, en Broeder,
En echter bleef noch reyne Maegt.
Sang.
Vloog dit Gerucht niet haest na 't Oosten?
En daer van hitt' de menschen roosten?
Of na de Stadt seer wijt vermaert?
Hoe dat een Maget der Hebreeuwen,
Hier toe verkooren voor al d' eeuwen,
Den Vorst des Vredes had gebaert?
Tegen-sang.
Och ja! de Blankken, ende Mooren,
Quam dese tijding haest ter ooren,
Toen 't Licht quam in de Duysternis:
De Harders liepen van haer Kudden.
De wijsen hare schatten schudden,
Voor 't Kindt dat 's Werelts Phœnix is.
| |
[pagina 160]
| |
Sang.
'k Weet die dan ook wel blyde waren,
Die op hem wachten soo veel jaren?
Gelijk den Ouden Symeon,
En Anna, die den gulden drempel
Daeg'lijx betrat, in Sal'mons Tempel,
Toen haer bescheen dien Vrede-Son?
Tegen-sang.
Ia selfs de Eng'len in den Hemel
Vergaderden, met groot gewemel;
Daer elk gelijk een Leydstar blonk:
Terwijlse met vergode tongen,
Van dees' geboort' soo vrolijk songen,
Dat het door gantsch Iudêa klonk.
Sang.
Soo d' Eng'len vreugd' betoonden,
Daer sy doch in den Hemel woonden,
| |
[pagina 161]
| |
ô Suster! laet' wy onse vorst
Dan vry met Hemels-Nectar kneeden;
En danken voor dees' Saligheden,
Dien Atlas, die de sonden torst.
Tegen-sang.
ô Vrede-Vorst! bestrael de landen,
Die in 't Geloof, en Liefde branden,
Eer haer den blinden yver sloopt:
Snoep af! snoep af! d' onvruchtb're telgen,
Die altoos trachten te verdelgen
't Volk, dat op V Verlossing hoopt.
J. Volhart. Volhart in liefde. |
|