Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

[p. 55]

d’Ontsinde Mopses,
over ‘t afsterven van sijn lief
Stymphale.

Toon: Primo grande brandes.

OP suffe Suysebol,
Op Mopsus vande pluymen:
Keer, keer, ey keer de Kol!
Eer dat se mijn ontsnapt.
Ey sie! hoe loopt se schuymen,
Hoe vinnich dat je stapt,
Ik krijghje even-wel,
En stoet jou met een moet,
In ‘t diepste van de Hel:
Legt daer dan eeuwig, voor ‘t gene gy nu doet.

[p. 56]

 

2 Stymphale, ach mijn schoon!

 

Vertoont u minsaem weesen

 

Wat seg ik hooge Goon?

 

Mijn Lief is immers doodt.

 

Is sy niet we’er verreesen?

 

Is sy met Charons-Boot

 

Niet wederom-gevoert?

 

Ey lieve wat een snak!

 

Wat of het yemant roert

 

Dat ik mijn ontziel, en na beneden sak.

 

 

 

3 Sie daer, sie daer dat ‘s gang.

 

Ik let op niemants dwingen.

 

Ey luyster wat gesang.

 

Ha, ha, het is mijn lief!

 

Ik kan haer aen het singen.

 

De Nikker hael den dief,

 

Van mijn alwaerde soet:

 

ô Wee! ô wee! ô wee!

 

Wat of het Hels-gestoet

 

Nu hebben wil? komt het om my? ik ben ree.

 

 

[p. 57]

 

4 Noch soo niet! wel hoe dan?

 

Sal ik noch langer leven?

 

Ja. neen. ja. sal ik van

 

Mijn handen sterven? ja.

 

Ik wil het ja niet geven:

 

Die vechten wil ik sta.

 

Ach droefheyt! uwe kracht

 

Fokt mijn dit droef gebaer.

 

Ey macht van alle macht!

 

Vrijt my door u hand, op dat ik we’er bedaer.

Rusteloos.