Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

Harders lijk-klacht,
over 't schielijk sterven van sijn bruyt.

Stemme: Van de tweede Carileen.

BArst benaut, en bange hart,
Oogjes weent, om dat u 't lieve licht
Nu niet meer en bestraelt:

[p. 35]

 

Wreede Goden, hoe haelt

 

Gy mijn wit soo schichtugh uyt 't gesicht?

 

Had ik u doch oyt gesart:

 

Maer eylaes! ik heb het noyt gedaen,

 

Waerom dan mijn verdriet?

 

't Meest' leet mijn geschiet,

 

Dat ter werelt yemant mach omvaen:

 

Lief mach het zijn!

 

Slaet noch eens 't oogh op mijn,

 

Op dat mijn 't hart noch eens verquikt,

 

Dat nu snikt,

 

En geprikt,

 

By-na stikt

 

Van de droefheyt,

 

Want mijn hert al in een Schroef leyt.

 

 

 

2 Ach wie haddet oyt gelooft!

 

Dat ons vreugt soo na verscheenen was:

 

Nu ter werelt geen Maegt

 

Mijn nu meer en behaegt,

 

Nu verdweenen is, die mijn genas:

 

 

[p. 36]

 

Ach! nu sult gy om mijn hooft

 

Niet meer vlechten, als gy voormaels placht,

 

Soo van Roosjes eel,

 

Als van Bloempjes veel,

 

't Geen een kusje tussen bey'en bracht:

 

Noch ook mijn Fluyt,

 

En sal sijn geluyt

 

Meer heffen, als ghy aerdig song

 

Dat u tongh,

 

Vyt mijn drong,

 

Ia mijn dwong,

 

Tot het speelen,

 

Laes! vergaen is al dat queelen.

 

 

 

3 Lief ik schey niet van u Lijk,

 

Voor ik me'e mijn levens-draet hier end',

 

Was'et Goon u begeer,

 

Ik mijn troost nu ontbeer,

 

Helpt mijn uyt dit swaer elend,

 

Ik van hier doch niet en wijk,

 

Voor de Aerd mijn me'e verslonden heeft.

 

 

[p. 37]

 

Ach! ach Hemel ik kniel,

 

En ik bid! dat mijn ziel,

 

Me'e mach komen daer haer zieltje sweeft:

 

Ach! wat gewoel,

 

Ik in dees borst gevoel,

 

't Schijnt Atrop mijn raekt met sijn schicht,

 

Mijn gesicht,

 

Door sijn plicht,

 

Verliest 't licht,

 

Ach ik scheyde!

 

Adieu; Lief wilt mijn verbeyde.

Jan Meerhuysen.

Oordeelt na 't voorbeelt.