Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

[TReurt Schaapjes treurt en weyt niet verder]

Stemme: O Kers-nacht.

TReurt Schaapjes treurt en weyt niet verder,
Wijl d' Avont-star schuylt voor u Harder,
Die met de wolckjes deckt zijn ooch
Geen klaver weyde doet my rusten,
Sint ick berooft van al mijn lusten,
Geproeft heb Pafos strenge boogh.

2   Gy struyckjes daer sy plach te weyen

[p. 189]

 

V vruchjes doen mijn hertje schreyen,

 

Ach beeckje daer die schoone quam,

 

Gy swelt en puylt van zilte traantjes

 

Die uyt mijn altijt droeve kraantjes,

 

Met vlugge stroomtjes voedsel nam.

 

3   Gy lommer blaadjes dortt' van treuren,

 

't Zoet Nimfje mach u niet gebeuren,

 

Die met 'er spier alvaste hand,

 

U tot een kransje plach te vlechten,

 

En op haer Harders hooft te hechten,

 

Tot tuyging van haer minne brand.

 

4   Ach? Amaril waert gy te soecken,

 

Door vuyr en vonck in duisend hoecken,

 

Hoe mijmer ick door 't ongeval?

 

Is 't lijf en schaduw niet verdweenen?

 

Is zy oyt meer by 't bosch verscheenen?

 

Voor wien ick eeuwich treuren sal.

 

5   Komt naare doot met strick en koorden,

 

Komt met u pijl mijn leven moorden,

 

Zoo vind ick 't zieltje van mijn ziel.

[p. 190]

 

Alnaer ick in d' Elisi-weyen,

 

My mach met mijn Godin vermeyen,

 

Die mijn, ô ramp! te vroeg ontviel.

Uyt liefde.