Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

[p. 185]

Hippomenes en Athalanta.

ALs Athalanta dooden maeckte die de neerlaeg raeckte,
Hippomenes verhit in

[p. 186]

liefde tot de schoone maecht //
begaf hem aen haer wreede baen //
en staeloos haeckten //
hy na de wet // by haer geset // aen dien er had gedaecht.

2   Hy vangt dan aen met haer te loopen

Op soo ydel hoopen,

[p. 187]

 

En schryt, en vlijt sijn leetjes voor haer vlugge creetjes heen,

 

Hy vliecht hem in // en krycht verwin // door 't schichtig noopen,

 

Des hy hem haest // maer siet verbaest // haer al te vluch te been.

 

3   Hy werpt dan 't gulden fruyt ter aerden,

 

Dat sy gaen aenvaerden,

 

Terwijl hy liep en hoopten so gewenste zegen-kroon,

 

Dan in der yl // en korter wijl, haer treetjens naerden,

 

Hy krijcht te quaet // en weet geen raet // ja sterreft duysent doon.

 

4   Den tweeden appel werpt hy neder,

 

Daer op bocktse weder,

 

Terwijl hy liep en ylden naer het opgerechte merck

 

Sy neemtem wel // maer loopt soo snel // en sterck ja wreeder,

 

Soo dat hem strack // sijn moet afbrack // als al verlooren werck.

 

5   Daer op in d' hoochste noot gekomen,

 

Heeft de laetst genoomen,

 

En wierpse veer te rug in 't groen begraesde klaver velt,

 

Se twijffelt doch, se haeltse noch // met duysent schroomen,

 

't Gewicht verswaert // en daer mee spaert // haer ziel dien braven helt.

 

6   Hy wint de kroon en sege prale

 

Daer op komt hy dale,

[p. 188]

 

Ten voete van sijn nieu gewonnen Athalanta neer

 

Hy sweert 'er trouw // en als sijn vrouw // haer thuys te halen

 

Hy kust haer mont // dies sy hem jont // wel duysent gunsjes weer.