Amsteldamsche minne-zuchjens
(1643)–Anoniem Amsteldamsche minne-zuchjens–
Auteursrechtvrijop verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt
[pagina 155]
| |
Toon: O beaux Esprits, Comment, l' Amour souspire.
GEdachten, vliegt gy weêr naar d' oude vreugde,
Die, als gestorven, noch niet sterven ken
Och! of zy mijne ziel, als eer, verheugde.
'k Vond my in beter staet dan ik nu ben,
Ik treurde en klaegde niet, als een ontzinde,
Die zijne zinnen zoekt, en niet kan vinde:
Maer leefd' in zulk een weeld;
Die niet dan weelde teelt.
2 s' Is steels; maer ach! waer mag zy vluchten,
En laten my niet dan een groeyent leet,
Vermengt met bangen plomp-verdweene zuchten,
Dat mijne ziel naau van bedaren weet?
| |
[pagina 156]
| |
En schoons' hier in al eenigsins bedaerde,
Zy wort, met eene zwier, gerukt, van d' aerde,
In d' Hemel van de vreugt,
Die my eer heeft verheugt.
3 En nu voor my zoo veel is, als een Helle,
Mits ik de vreugde schijn te vatten; maer,
In 't tegendeel, niet krijg dat 't geen my quelle,
En brengen kan in 't uytterste gevaar,
Van, in een oogenblik, 't gewaend' te missen.
Wat komt my al te voor? wat duysternissen.
Beneevlen het gezicht,
Dat eerzijds wiert verlicht?
4 Toen my haer oogen klaerder starren leken,
Als d' Hemel ooyt aen 't sterffelijk vertoond:
Toen my haer tong zoo godlijk docht te spreken:
Doe 'k my verwonderd in haer lieve schoont;
En spiegeld' in haer meer dan aerdsche gaven,
Dit alles kon alleen mijn dufheyt niet begraven;
Maer baerde my yets dat
Dien Hemel in 'er had:
| |
[pagina 157]
| |
Daer ick voor my zag enkle vreugd' opdisschen,
Die nimmer zou, voor my, zoo 'k docht, vergaen?
En 't voorge liet, voor eeuwig wyt my misschen.
Maer ach! t heeft my, te jammerlijk, verraên.
't Geen my toelonkte ziet, met wreevlige oogen,
Op dat my 't yot, dat noch is, zy om oogen,
En ik, daer voor geniet,
Een eindeloos verdriet.
6 Dat zeker na genoeg volgt op mijn hielen
Zie ik 'er na, herziet zoo snarrig om,
Of 't my, met een slag, wou op 't wreedst' vernielen;
Maer lacht dan weer als of 't in vreugde zwom,
Kom, dood, ik zal u vriendlijk welkom heten;
Op dat, mijn voorge vreugt, nu druk, vergeten,
Ik toch niet langer voel,
Daer ik noch zoo om woel.
I. I. Schipper. Mon heure viendra. |
|