Amsteldamsche minne-zuchjens
(1643)–Anoniem Amsteldamsche minne-zuchjens–
Auteursrechtvrijop verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt
[pagina 158]
| |
STemme: Als 't begint.
TOen Bacchus lag en sliep, en sliep,
In Ariadnes armen, Evoe, Evoe,
Al 't leger zong en riep.
2 De zee en 't Eyland klonk, en klonk,
Van Bommen en Cymbalen, Evoe, Evoe,
Wat voeten had dat sprongh.
3 De Saters dansten vor, en voor,
Op 't schrewen der Menaden, Evoe, Evoe,
Neptuin lagh op zijn oor.
4 De spiessen groen van blaen, van vlaen,
Vast drilden heen en weder, Evoe, Evoe,
Geen borvoet recht kon staen.
5 Wie hand sloeg aan den Thirs, den Thirs,
Moest magtig zijn te vegen, Evoe, Evoe,
Den beker met een snirs.
| |
[pagina 159]
| |
6 Sileen het volle vat, le vat
Verzopen op zijn Ezel, Evoe, Evoe,
En wist niet waar hy zat.
7 Zijn Ezel hiel den trant, den trant,
Gods schild-knaap zat en ronkte, Evoe, Evoe,
Het dier had meer verstand.
8 Sileen reed averechts verrechts,
En als hy was aan 't vallen, Evoe, Evoe,
Zoo stutten hem zijn knechts.
9 De Nymphen moeder-naakt, der naakt
Met ongesnoerde vlechten, Evoe, Evoe,
Van Bromius geraakt,
10 Die hadden met haar kleed, haar kleed,
De schaamt oock uytgetogen, Evoe, Evoe,
Wat Sater was dat leet?
11 Soo sloten zy dien nacht, dien nacht,
En als de dag quam rijzen, Evoe, Evoe,
Lach liber warm en zacht.
12 Zijn Bruyd sloeg d' oogen op, gen op,
| |
[pagina 160]
| |
Daar quam de zon uyt stralen, Evoe, Evoe,
Wie zagh oyt schoner pop?
13 De Bruygom loeg haer toe, haar toe,
En kuste mond en wanghen, Evoe, Evoe,
De Bruyd nam 't al in 't goe.
14 Nu dochtse om Theseus niet, seus niet.
Dien touwelozen vryer, Evoe, Evoe,
Die haar op strand verliet.
15 z' Om helsde een beter lot, ter lot
In haren schoot gevallen, Evoe, Evoe,
Den vriendelijksten God.
16 De wijngaart wies om 't bed, om 't bed,
En hing van trossen zwanger, Evoe, Evoe,
Het mager strand werd vet.
17 De myrt besloeg den grond, den grond,
Een luchje blies violen, Evoe, Evoe,
En rozen uyt har mont.
18 Maer endlijck afgeslooft, geslooft,
Van kussen en omhelzen, Evoe, Evoe,
Nam hy haar kroon van 't hooft;
| |
[pagina 161]
| |
19 Hy wierpze naar zijn troon, zijn troon,
De stenen wierden starren, Evoe, Evoe,
Hoe heerlick blinkt haar kroon.
20 Daer staatze noch te pronk, te pronk,
Tot een gedachtenisse, Evoe, Evoe,
Van d' eer die hy haer schonk.
I. V. Vondel. |
|