Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

Dorileaas Clacht,

Stemme: 't Vinnig' stralen.

DAer gaat de koele Vrijer heen,
Daiphilo; kan 't geschieden,
Daiphilo ach! 't is tegens reen,
Dus Dorilee te vlieden.

[p. 144]

 

2   Is Daiphilo, dus los, dus licht,

 

Dus wulps en ongebonden,

 

Dus geyl, dat hy op trouw noch plicht,

 

Sijn sinnen kluys wil gronden?

 

3   Ghedenckt ghy Daiphilo niet meer,

 

Wat trouw ghy hebt ghesworen,

 

In 't suyer bos, en sprack veel eer

 

Wenst ik my ongebooren.

 

4   Eer ick mijn trouwe liefd' verstoot,

 

Ik sal u soo langh lieven

 

Tot dat de al verslind'bre dood,

 

Ons sieltjes sal door grieven.

 

5   Nimph Dorilee was u hert,

 

Het doelwit van u sinnen,

 

De heelster van u pijn en smert,

 

De bron-aar van u minne.

 

6   De scepter-swayster van u siel,

 

U hoogste vreughd ter werelt:

 

Maer ach Fortuna 's wanckligh wiel,

 

Keert om nu 't blanck ghepeerelt.

[p. 145]

 

7   Van d' hoofsche staat hem speelt in 't hooft,

 

't Is Granida. (wiens hulsel,

 

De glans van sijn beloft verdooft,

 

Door 't schitterent vergulsel.

 

8   Ha Daiphilo, kan d' hoofsche pracht,

 

U sin soo licht verovren?

 

Sie toe, sie toe, van 't hof u wacht,

 

En laet u niet betovren

 

9   Door opgepronckte schoone schijn,

 

Doch eenmael onder vonden

 

Gevoeltmen eerst het scherp fenijn,

 

't Geen schuylt in d' hoofsche gronden

 

10   Dewijl 't u nochtans soo behaeght,

 

Gaet heen, ô jonge hooflingh,

 

Maar siet dat ghy daer na niet klaeght,

 

Te sijn een out-verschooflingh.

P. Dubbels spe vivo:

Hoop baert troost.