Amsteldamsche minne-zuchjens



[pagina 119]
Minne-clacht.
Op de Stemme: En fin lamour est mon vainceur. ACh! wat hout mijn de liefd in vant, en mijn haren slaef maeckt, want mijn verstand, sy tot het hooghste raeckt,
[pagina 120]
en mijn van sinnen heel ontvloot, jae brenght in groote noot, want in mijn suchten, en ongeneuchten, quetse mijn ter doot. 2 En noch hoe meerder dat ick sucht, Hoe men troost ick geniet, Want mijn Nimph vlucht, Als sy my maer bespiet, En altijt vluchten heeft int sin, Als ick ontrent haer bin, Ick kan haer ooren, Toch niet bekooren, Noch tocklen tot min,
[pagina 121]
3 Wat zijn mijn Harderin de reen, Dat ghy soo voor mijn vlucht, U Hert als steen, Brenght my in ongheneught, Want hy ghedeurighlijck soo blijft, En in hertheyd verstijft Ey uyt medogen, wilt sijn bewogen, En weer min om lijft. 4 Hoe kan toch in u de wreetheyd, Soo inghewortelt zijn, Of is 't door nijt, Dat ghy begeert mijn pijn, Om dat ick laest dat kusje stal, Dat mijn soo wel geval, Ach dat mijn 't raecken, Van uwe kaken, Soo op breeckt als gal. 5 Adieu dan Nimph ick van u schey, Alsoo 't nu niet geschiet, Waer op ick my:
[pagina 122]
Soo t' eenemael verliet, Dat mijn smert sou werden gekroont, En van u zijn geloont, Maer 'k sie u reeden, Sijn overleden, Soo hy mijn betoont. Noch hoop.