Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

Ballette Nova primo.

PHoebus had zijn krolde waagen,
Quaalik aangeslagen:
Als ik mijn teere geytjes hoeden langs den Amstelstroom,
Waar ik mijn Son,
Beschooten von,

[p. 123]

 

In schaauw van haagen

 

Ik kusten haar,

 

Sy wier 't gewaar,

 

En antwoort in haar droom.

 

2   Cloris vier nu vreugdens toompjes,

 

Aan dees klaare stroompjes,

 

Omhelst en kust, u lusjes voet met troetelsiek geswarm,

 

ô Soetste dag,

 

Die 'k immer sag!

 

Gewenste droompjes,

 

Mijn hertje swom,

 

In vreugt alom,

 

Cupido blies allarm.

P. Dubbels spe vivo:

Hoop baert troost.