De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

Vrysters-klagt.

Voys: Tiend pond snel.

AG wat moet ik helaes verdragen,
Ik armen bloed,
mag met regt wel klagen,
dat ik ben o spijt,
Mijn lieve vrijer quijt.

[p. 76]

 

Daer ik staeg met zo meenig trantje,

 

Dee by nagt en daeg,

 

Ag dat lieve Iantje,

 

Is nu aen een kant,

 

Hy is na het warme Land

 

Kraewelaer,

 

Is nu sijn Capietijntje,

 

Ag die Treuselaer,

 

dronk zo garen Wijntje,

 

Rotterdammer bier,

 

dat was al sijn pleisier.

 

Wat heb ik menig Bremer hansje

 

Wel met hem geflikt,

 

Ag dat lieve Lansje

 

Is nu na de straet,

 

Mijn troost en toeverlaet.

 

Dan bragt hy mijn koek en karstanje

 

Appeltje daer by,

 

Cyna en Oranje,

 

Aerdakers en Sprot,

 

't was zulk een malle zot.

 

't Was altijd komt hier in mijn boutjes,

 

Kindlief weest verblyd,

 

Gy zult zijn vroutje,

 

Ik heb jou so lief,

 

Weest maer tot mijn gerief.

 

Ia wel mogt dit altijd zo dueren,

 

Heb 'k wel gedogt,

 

dit soet ruerelueren,

 

Stond mijn heel wel aen:

 

Maer 't was zo haest gedaen

 

Maer gants bloed,

 

Op die lieve drommel

 

door dat soetste soet,

 

Voel ik zulk gestommel

 

Onder mijn jonk hert,

 

dat baert mijn zulke smert.

 

De rok word mijn o lieve joostje,

 

Van voren zo kort,

 

dat mijn moer en Peetje,

 

Seggen altemet

 

Kind gy wordt lustig vet.

 

Maer dat sal hem openbaren,

 

Dat is niemendal,

 

hy moet'er voor varen,

 

Man en Vrou zijn een,

 

Wy zijnder mee te vreen.

 

Oorlof dan Amsterdamse meysje,

 

Spiegeld u hier an,

 

dwingt jou weelig bleysjen,

 

doet zoo niet als ik

 

so raekt gy in een strik.

 

Want als sy

 

u niet willen trouwen,

 

sit gy in de ley,

 

Maer moet het kind dan houwen,

 

Maer ik hoop voor 't lest,

 

Altijd het alderbest.