De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

[p. 33]

't Beklag der Domineerders.

Voys: wy lagen voor dat Ried.

WAt is 't een groot pleysier,
Als men mag domineren,
Men weet van geen verdriet,
Maer 't kan zoo ras verkeeren:
Gelijk als mijn is geschied.

Ik ging op avontuer,

Met mijn Confraters henen,
Een vink sat in den hoek,
Met een Sjapje tusschen zijn beenen,
Dat het nat liep door zijn broek.

Ons aenslag was bereid,

Terwijl hy zat te duiten,
Wy knokten met fatsoen:
't Was een paer Vosse Iukkers,
Krieme Vriesen uit zijn schoen.

Wy dronken ons gelag:

En sprongen een Galjaertje,
En smeeten in 't rumoer,
Wy sloegen een kreupel waerdje,
Kannen Glasen op de vloer.

Daer quam zo groot geweld,

Wy toonden ons als Leeuwen,
Maer setten haest ons spat,
Door 't ysselijke schreeuwen,
Quam de Frank ons agter 't gat.

Ik raekte in de klem,

Mijn makkers zijn 't ontkomen,
En ik moet voor de fout,
Nu raspen sonder schromen:
Van het rood Brasiljen hout.

Nu zit ik als een Uyl:

Te kyken door de gaten:
Is 't niet een zwaer verdriet?
De Vrouwtjes moet ik laten,
Ionkmans beter voor u ziet.