De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

Harders Gezang

Stem: Wanneer de Son in 't Morgenroot.

Laestmael als ik met droef gezugt,
Sat by een beek te weenen,
Om dat Clemene nam

[p. 22]

 

de vlugt,

 

Ik riep haer na waer heenen;

 

Mijn lief Climene hoe zo schouw,

 

Daer ik geen ander min als uw,

 

hoe kond gy my begeven?

 

ontrek gy my u soet gezigt,

 

Mijn troost mijn vreugd mijn Sonne-ligt,

 

Soo beroofd gy my van 't leven.

 

Ik riep haer na ag wreede sta!

 

Sy wist van geen erbermen,

 

Ag toond u Minnaer dog gena

 

Sal ik vergeefs staeg kermen,

 

Vaerd wel dan vlied langs berg en dal,

 

Door bos en veld ik zweer ik zal,

 

Hoe zeer gy zijt verbolgen,

 

Ia waer gy vlugt mijn hert gaet mee,

 

Tot aen het uiterste van de zee,

 

sal u mijn min vervolgen.

 

Verlaten dus bleef ik alleen,

 

bedroefd in mijn gedagten,

 

met quam Philander by my treen,

 

weg met die zoete klagte,

 

wat zugt gy om de laffe min,

 

siet hier heb ik wat anders in,

 

Dit is het zap der druiven,

 

Proef van dees onvervalste wijn,

 

Wiens glans het tard het schoonst robijn

 

U smart sal haest verstuiven.

 

Ik nam het glaesje dan met vreugt,

 

en bragt het aen mijn lippe,

 

Ach Bachus nat gy doet mijn deugt,

 

Ik liet het binnen slippen,

 

Ik zey myn vriend dat gaet u voor,

 

Kom volgt myn op dit helden spoor

 

Dit teugje sal wel smaken,

 

Als men zyn Liefs gesondheid drinkt,

 

En lustig met de glaesjes klinkt,

 

Dan kan men vreugde maken

 

Philander schonk staeg Rastbus,

 

Hier was geen smert te vinden,

 

Ik gaf het glaesje kus op

[p. 23]

 

kus;

 

In plaets van mijn beminde,

 

Min ik de straeltjes van het vat,

 

Nu Bachus ziels-verquickend nat,

 

Heeft al mijn smert benomen,

 

Maer als ik pooide keer op keer.

 

Een doffe slaep wierp my ter neer,

 

Doen begon ik soet te droomen.

 

Mijn dogt dat ik door 't schaduw sag,

 

Van digt geboomt en blad'ren,

 

dat my Climene met gelag,

 

En blymoedig quam nad're

 

Kom riep ik voedster van mijn Ziel

 

Ik neder voor u schoonheyd kniel

 

Sal ik nu troost verwerven

 

Want als gy langer blyft so straf

 

Soo rukt gy my van 't leven af

 

Ik moet door liefde sterven.

 

Neen zeyde Damon weest gerust,

 

gy zijt mijn welbeminden,

 

En gy mijn lieve levens lust

 

komt gy zelfs Damon vinde,

 

ja lief al scheen ik voor u schuw,

 

nogtans mijn hert was staeg by u,

 

wat voeld mijn ziel vermaken,

 

komt voegt u nevens mijne zy,

 

En laet ons vrolijk met ons bey

 

Eeuwig in liefde blaken.

 

Wy namen t'saem onse rust,

 

In 't midden van de rosen,

 

Mijn hert ontsloot door minnelust,

 

Mijn lief Clemeen aen 't bloosen,

 

Maer als ik met mijn schoon Godin

 

Nou op den altaer van de min

 

Doen liefdens offerhande,

 

Verdween mijn vreugt ook weer terstond

 

Wakend ik my bedrogen vond,

 

Het glas nog in mijn handen.