De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser
(1736)–Anoniem Amsterdamsze gaare-keuken, De–
AuteursrechtvrijVoys: Van den Parnassen berg.
HOort wat'er is bedreve,
Vrienden luystert na dit Lied,
dat ik te kenne geve,
't Is tot Rotterdam geschied:
Al van een Advocaet,
seer schrander in der daed,
Hoe dat hy op een tijd
Raekte sijne zinnen quyt,
Van 't Regthuys quam hy treden,
Daer hy had een saek bepleyt.
| |
[pagina 4]
| |
So als hy t'huys quam treden,
ging hy aenstaonds na zijn bed,
die vrouw die dagt op heden,
Wel wat of mijn dog let,
dat hy so sonder praet?
Terstond na bed toe gaet,
Sy sprak mijn lief minjoot,
Wat is u droefheyd groot,
hy seyde laet mijn legge,
Want gy siet dat ik ben dood.
Dat dee de vrouw verschricken,
dagt wat raer bescheyd is dat,
Sy wou hem gaen verquicken,
met wat wijn of ander nat,
En komt so by haer man,
Heeft hem gesprooken an,
Het is tot u gerijf,
Hy sprak tegen sijn Wijf,
Ik ben al uit de wereld,
En gelijk de dood so stijf.
Sijn Vrienden wilt het weten,
Quamen kijke wat hem schort,
Gy diend wel wat te eeten,
Of gy doet u lijf te kort
Sy spraken soet en sagt
maer hy sloeg hen geen agt!
En dan eens met geweld!
Maer hy bleef so gesteld,
En sprak ik ben gestorven,
Van de dood ter neer gevelt.
Daerom laet mijn nu rusten,
want al die gestorven sijn,
Geen eten meer en lusten,
of sy weten van geen pijn,
Wat helpt mijn het brood,
Want ik ben nu [al] dood,
So beelde hy hem in,
en 't stond vast in sijn sin,
het praten mogt niet baten,
't Was om niet wat men begint.
Het duerde seven dagen,
dat hy niet in 't minst genoot,
't was hem in het hooft geslage
want hy meende hy was doot,
het was'er aen toe,
of hy sou sterven doe;
maer men bedagt een list,
daer hy niet af wist,
sy dekte daer de tafel
met veel spijse opgedist
Terstond quamen de Lieden,
die men daer toe versogt,
op dat het sou geschieden,
't geen dat sy hadden bedogt,
die gingen haer ontkleen,
Tot op haer naekte leen,
daer over een wit hembt,
Gelijk men is gewent,
Gelijk als doode Luyden
Sitte aen een Tafel jent.
| |
[pagina 5]
| |
Sy aten en sy dronken,
En sy waren seer verheugt:
De zieken lag te ronken,
Dagt wat hoor ik daer voor vreugt,
Hy sprak met goed fatsoen,
Wel wat is hier te doen,
ik hoor een groot rumoer,
Van duiker of sijn moer,
Wat sitten daer voor menschen,
Aen een Tafel op de vloer.
Sy spraken van sijn doden,
die hier sitten aen den dis,
wy komen u ook node,
om te eete vlees en vis
wy laven soet en wel,
en hebben geen gequel,
wy drinke ook de wijn,
en weten van geen pijn,
gy sijt nu kort gestorven:
komt wilt met ons vrolijk zijn.
De sieke sprak met wonder,
wel eeten de doden dan
dat is al wat besonder,
ja sprak een dode man
wy eeten onbevreest,
en vermake onse geest,
komt ook hier mede by,
en set u nevens my,
de sieke sprong uit 't bedde,
En ging sitten in de rey.
Hy at soo veel hem lusten,
Met de doode al te mael,
Men gaf hem wat te rusten,
In een fopje voor zijn quael,
En met groote list,
Sonder dat hy het wist,
Hy dagt het ware fijn,
Al dode die daer sijn,
Daer hy mee sat te eeten,
Maer het was een loose schijn.
Doen ging hy leggen slapen,
Wel tien uuren agter een,
Sonder eens te ontwaken,
Of te roeren so het scheen,
Sy dagten hy was dood,
Maer 't had voorwaer geen nood,
Want hy quam naderhand,
Weder tot sijn verstand,
Toen loofden zy den Heere,
Want het komt van hooger hand.
|
|