De Amsterdamsze gaare-keuken

[p. 79]

Droevig Verhaal, van een Dogter die tegen haar Ouders zin Trouwden.

Stem: ô Dag! ô! blyden Dag.

Wat is de liefde zoet en vol genugten, Maer door de nijd zo baerdse droevig zugte, Als twee vereent van zin, door een opregte min, Verbonden door de Trouw, Tot egte Man en Vrou,

Een droevig stuk stel ik u hier te vooren En vrienden wilt dit lied met aendagt hooren, Hoe dat twee liefjes waert, Te zamen zyn gepaert Sij leefden zoet en wel En hadden geen gequel.

de ouders van de Bruid waren hier tegen En toonden haer zeer quaed en ongenegen, Om dat de dogter goed, Had schat in overvloed En deze Ionkman koen, Had niet om aen te doen.

Maer egter konden zy het niet weerhouwen, dat deze twee in deugd niet zouden trouwen, maer na een korten tyd, Ontsteken zij met nijd En maken met 'er spoed, Haer bastert van haer goed.

de jonge vrouw die was bevrugt met kinde, Haer man gaet uit en reist eens na zijn vrinde: de Barensnood quam haer, Eilaes hoe langs hoe naer; Zy baerden hups en schoon, En brave jongen Soon.

Haer Ouders op dit pas quamen haer bezoeken Haer Vader die begon terstond te vloeken,

[p. 80]

 

Hy sprak zyn dogter aen, Hoe zal 't met u vergaen, U man is aen de wind, Al met een Venus Kind.

 

 

 

Gy zijt in nood en hy gaet uit plyzieren, met d'eene Hoer of d'aer is hy aen't zwieren, dat was uit nyd en haet, dat hy dit zeggen gaet; Haer moeder ook misdien, die sprak ik heb 't gezien.

 

 

 

de Kraemvrouw was van 't Kind maer oud twee dagen, Als zij dit quaed van Men hoord gewagen, Uit lust en puure nijd, Maer na een korte tijd, de Kraemvrouw dit gelooft, die wierd als dol van hooft.

 

 

 

Sy grijpt het Kind tertstond al bij zyn beenen En slaet het met het hooft tegen de steenen, En sprak geheel ontzint, leg daer jou duivels kind, Ie vaer als een schavuit, Is met de hoeren uit.

 

 

 

Zij neemt een mes aldaer ter zelver stonden En heeft haer zelfs tot 'er dood gaen wonden, sy steekt het in haer hert, aldaer zij lag vol smert, op dat moeder en kind, was door de dood verslind.

 

 

 

Geen uur daer na of ziet de man quam keere, Weder na huis bij zijn vrouwtje met eere: zo dra als hy te huis quam, Haest dit elend vernam, Als dat tot zijn 'er spijt, dit was geschied uit nijt.

 

 

 

Hy vond zyn vrou al met zijn kind verslagen, Hy was maer uit geweest omtrent tien dagen, Eilaes! wat droefheid groot, Het leven hem verdroot, Hij neemt een mes zeer straf En steekt zijn hert ook af.

 

 

 

de Ouders van dit paer gingen beklagen, Haer nijdigheid, is haer in 't hooft geslagen: de moeder spong met spoed, Van boven in de vloet; de Vader op dit pas, Ging hem verhangen ras.

[p. 81]

 

Zo komt den Heer tot syner tyd kastyden, Die de Egte Trouw van haer Kinders benyden: Gy Ouders wie gy zyt En stookt geen twist of nyd? Gy jong getrouwde ziet, Geloof benyders niet.