De Amsterdamsze gaare-keuken

Aardig Trouw-geval.

Stem: Ach! myn alderliefste hert.

Luistert toe Dienstmeisjes al, Ik moet u wat raers verhalen, Geschied in d'Amstel palen, Een heel aerdig Trouw-geval: Een Ionkman stelden zyn zinnen, Op zyn Moeders dienstmaegd schoon, Die hy zo ver komt te winnen, Dat zy by hem krygt een Zoon.

Als dit Kind ter Waereld kwam, Was dees maget heel verlegen, Want de Vrouw die was haer tegen En was op dit Paer zo gram, En sprak Zoon gy zult haer laten En maekt met dees maegt beding, Geeft haer hondert schoon ducaten, Die zy van hem ook ontfing.

Daer mee gaet dees maget heen, Wenscht haer kleine Kind de vreden. En gaet haer terstond verkleden, Fraey van boven tot beneen, Als een Hoorenze Boerinne, Krulle, lokjes aen het hooft, Want zy dienen wou voor minne, Wie had 't immers ooit gelooft.

Daer mee met een frisze moet, Ging dees maget met verkloeken, Nu haer vrouws besteedster zoeken, Die zy daer ook juist ontmoet: Iuffrouw

[p. 82]

 

huurden haer voor Minne, Over haer zoete lieve lam, Dit was heel wel na haer zinne, Dat zy by haer Kindje kwam.

 

 

 

Zy bedagt dan weer met spoed, Om wat zelzaemst te beginnen, Waer de Iongman zyne zinnen, Heeft geneigt op staende voet; Want ziet als het Kindje schryden, zong zy, wist Papaetje dan, Dat Mamaetje met verblyden, U dus minde zoete lam.

 

 

 

Dit zong zy dan al te met, 't Geen de Ionkman wonder dogte, Dat hy het wel onderzogte, En daer nauwelyks op let, En neemt waer gelegentheden En spreekt deze maget an, Wat zingt gy zomtyds voor reden, Die ik niet begrypen kan.

 

 

 

Wel sprak zy laet dog myn Heer, Deze zang u niet verveelen, Mag ik met het Kind niet speelen, Ik zing dit zomtyds wel meer: Och bent gy het myn Annaetje, Benje 't lief of benje 't niet, Myn staet voor myn zoete maetje, Gy hebt eenen teken ziet.

 

 

 

Onder 't haeir op 't voorhooft dan, Ik bespeur het waer te wezen, Gy zyt myne uitgelezen, Ik twyffel 'er geen meer an: Wilt niet vrezen myn beminde, Daer 's een diamant op Trouw, Gy zult myn trouwheid bevinde, Gy zult wezen dog myn Vrouw.

 

 

 

De Ionkman sprak zyn Vader an, Onze meid was lief en schoone, In het hert spand zy de kroone, Maer men ook niet loochenen kan, Dat ons minne is niet minder schoon en lief als onze meid, Wel hoe plagen ons de Kinders, Heeft mama tot hem gezeid.

 

 

 

Eerst was 't met de meid te doen, Wel zal dit

[p. 83]

 

niet wonder wezen, Nu weer met de min geprezen, Hoe bent gy zo byster groen? Had gy maer de meid genomen, Zo had gy de moer van 't kind, Dan waer gy weer uit dees schromen, Om dat gy haer ook bemind.

 

 

 

Mamaetje queld u daerom niet, 't zal hem al ten besten keeren, Dan is 't eind van myn hertzeeren, Al mijn quellen en verdriet, Geeft my maer her lieve mintje, Dan heb ik 't al te gaer, De meid en moeder van 't kindje, Dan ben ik uit het bezwaer.

 

 

 

Wel myn zoon wat 's dit gezeid; Is dit onze maegd Annaetje? Ia zy is 't sprak hy Mannaetje; Wel is 't Anna onze meid, Heb ik die gehuurt voor minne, Wel ik ben daer in verward, Wel hoe kan zy dit verzinnen, 'k zie zy draegt een moeders hart.

 

 

 

Daer in heeft zy niet misdaen, Nog geen quaed daer in bedreven, laet zy my dat maer vergeven, Dat ik haer heb laten gaen; Ik bid dan wilt niet gedenken, Myn mislagen en abuis, Want myn zoon zal ik u schenken, Erkennen u voor kind in huys.

 

 

 

Nu gy Kinders dan te zaem, Wilt maer spoedelyk gaen trouwen, Treffelyk de Bruyloft houwen, 't Is myn lief en aengenaem: Men zag daer met pragtigheden, Trouwen dit geliefde paer, Dienstmeysjes doet zo nu meden, Dan raekt gy uit het bezwaer.