De Amsterdamsze gaare-keuken

Een droevig Exempel, van twee die malkander beminden.

Stem: Verlaat gy myn verheven Ziel.

DE Liefde is een band des doods En zomtyds vol van schrik en beven; Zo als in Zwitzerland minjoot, Twee Liefjes raekten om het leven, Gelyk ook word vermeld In brieven menig faut en pertinent verteld; Hoe dat een jonge held, Daer diende by een heer, Die had een Dogter teer.

Dees Ionkman was een Spaensche quant,

[p. 63]

 

Heer die had in hem behagen; Hy was vernuftig in 't verstand En ging dees dogter liefde dragen, Waer door de jonge maegd, Gequest door Cupido, Hem weder liefde draegt; So dat hy haer behaegt. Tot zy hebben haer lust, Uit reine Min geblust.

 

 

 

Den Ionkman sprak wel Liefste ziet, dit werk en kan niet langer dueren, Of wy zullen met groot verdriet, Ons zoet vermaek moeten bezuren, Hier dient dan raed geschaft, Of wy zyn in gevaer Om haest te zyn gestraft; Zy hebben haer bedagt, Te ryzen na een Stad, daer hy zyn vrienden had.

 

 

 

Om daer te Trouwen zo 't behoort, Al in zyn Vaderlandze Kusten; Zij waren pas buijten de Poort, Of ziet de maget moest al rusten, Al in het groene veld, digt bij een harde Rots, Hebben zij haer gesteld, Zij waren zeer gekneld, want ziet de Vader gram, Terstond hem volgen quam.

 

 

 

Hij bragt verscheiden dienaers mee En was vol gramschap in genomen; 't Was om te krijgen deze twee; Maer als zij hem aen zagen komen, Klommen zij op den top, Van deze stijle Klip, So heel ter boven op; de Vader boos van kop, die drijgt haer ongemeen, Als hij ze krijgt beneen.

 

 

 

De Vader hiet zijn dienaers daer, Om haer te krijgen in vermogen; Maer ziet dit twee geliefde Paer, En wouden dat nog niet gedogen, Zij rolde na beneen, Van boven neer de klip, Zo meenig groote Steen En dat zo ongemeen, dat wie het maer geraekt, Terstond het klimmen staekt.

 

 

 

Waer door de Vader als verwoed En vol van gramschap in genomen; Hij liet terstond op staende voet, Een groot partij van Boeren komen, die daer woonden omtrent, Te klimmen op de Rots

[p. 64]

 

waren zij best gewent: ô Droefheid en ellend, Als zy dit zagen aen, Haer uitkomst was gedaen.

 

 

 

De Ionkman sprak wel Liefste zoet, Nu is al onze hoop vervloogen, Valt dog u Vader eens te voet En dat met tranen in uwe oogen En zegt dat wy door trouw, Te zaem verbonden zyn, Als egte Man en Vrouw En toonen regt berouw, Zo zal hy jou en myn, Ligt wel genadig zyn.

 

 

 

Zy sprak ik ken myn vader wel, Ach! ik en durf het niet betoonen, Want hy is wreed van aerd en fel, Hy zou ons leven niet verschoonen, Of zo hy 't myn al doed, Zo raek ik by 't gespuis, Daer 'k eeuwig Spinnen moet En gy myn naeste bloed, Raekten gewis van kant, Door strenge Beul zyn hand.

 

 

 

Dat zoude grootste droefheid zyn, Voor myn eilaes te moeten dragen! Myn ziel versmelt door angst en pyn, Het was voor my als helze plagen, t'Za laet ons met 'er spoed, Op deze harde Rots, Storten ons laetste bloed, Alhier op staende voet, Door liefde onbesmet, Wezen ons bruilofts-bed.

 

 

 

Geeft my daer op de laetste Zoen En wilt u over my ontfarmen, Ik zal het u ook weder doen En vatten u in by myn armen, Uit reine Liefde teer, Zo laet ons van de Klip, Storten van boven neer, Dat was bey haer begeer, Om door de Liefde groot, Te sterven zo de Dood.

 

 

 

Zy waren zaemen mond aen mond, Arm aen Arm vast gebonden, Storten van boven op den grond En zyn zo door de Dood verslonden: Het bryn barst uit haer hooft, In 't aenzigt van de Vaer, Van 't leven wreed ontrooft; De Vader

[p. 65]

 

dit gelooft Die zag dit schouwspel aen, Hy was niet eens ontdaen.

 

 

 

Daerom gy ouders altemael, houd dit exempel in gedagten Spiegelt u dog aen dit verhael En wilt geen wreden vader slagte, Weerstaet u kinders niet, Als zy worde bemind, Of 't baert een groot verdriet, Gelyk gy hier aenziet, Hoe door de liefde groot, Twee liefjes zyn gedood.